ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015
Η προεκλογική συζήτηση
έχει ανάψει για τα καλά, αλλά μακριά και
έξω από το πραγματικό για το λαό περιεχόμενο, δηλαδή τι κρίνεται στις
εκλογές, με ποια κριτήρια η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει
να πάνε στην κάλπη και να επιλέξουν ποιο κόμμα, με βάση την πολιτική του
γραμμή, να ψηφίσουν. Αντί γι' αυτό, τα κόμματα του συστήματος, η αστική
προπαγάνδα προβάλλουν αφενός το διαδικαστικό
ζήτημα, αν έπρεπε να οδηγηθεί η χώρα και ο λαός σε εκλογές ή αν μπορούσε να
συγκροτηθεί από την παρούσα Βουλή κυβέρνηση συνεργασίας ή εθνικής ενότητας,
όπως λένε. Αφετέρου, τι θα γίνει
μετεκλογικά, αν μπορεί να υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή θα συγκροτηθεί
κυβέρνηση συνεργασίας, απαιτώντας μάλιστα επιτακτικά να γίνει το κυρίαρχο
ζήτημα στην προβολή της πολιτικής των αστικών κομμάτων η πολιτική συνεργασιών
τους.
Τι κρύβουν όλα τα παραπάνω από τις λαϊκές δυνάμεις; Ποια είναι η πολιτική αυτών των κομμάτων,
τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση, στις δοσμένες συνθήκες καπιταλιστικής
οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, με τις
συμφωνίες - μνημόνια, δηλαδή με τις αντεργατικές - αντιλαϊκές
αναδιαρθρώσεις να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων, χρεοκοπώντας
τους συνεχώς για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Με
την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, η στρατηγική των οποίων προωθείται με την
πολιτική των αναδιαρθρώσεων απαρέγκλιτα ως δρόμος χωρίς επιστροφή. Με την
Ελλάδα, πιο σωστά την αστική της τάξη,
να αναζητά τη δική της γεωστρατηγική αναβάθμιση στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού
συστήματος, σε μια περιοχή που οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι
πόλεμοι βρίσκονται στο προσκήνιο σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, από την
Ουκρανία και τα Βαλκάνια ως την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, ως τη
Βόρεια Αφρική. Με την ελληνική κυβέρνηση, όπως και τις προηγούμενες, να δείχνει
πρόθυμη να αποτελέσει το δόρυ της ιμπεριαλιστικής δράσης στην περιοχή,
παρέχοντας τις πλείστες υπηρεσίες σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ.
Πολιτική αντιπαράθεση με
ποιο περιεχόμενο;
Ολα αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στο προπαγανδιστικό προσκήνιο της
προεκλογικής αντιπαράθεσης, αλλά είναι σαν να μην υπάρχουν, αφού πρωταγωνιστούν
άλλα ζητήματα, όπως προαναφέραμε. Γιατί
αυτή η εικόνα;
Γιατί, αν έμπαιναν στην
αντιπαράθεση τα πραγματικά ζητήματα, έπρεπε τα κόμματα του συστήματος, η αστική
προπαγάνδα να βρουν επιχειρήματα και να στηρίξουν ότι η πολιτική που
διαχειρίζονται ωφελεί τις λαϊκές δυνάμεις. Θα έπρεπε επίσης, προβάλλοντας την
πολιτική του, καθένα απ' αυτά τα κόμματα να προβάλει και να στηρίξει με επιχειρήματα
πώς αυτή η πολιτική μπορεί να δώσει λύσεις
σε λαϊκά προβλήματα που δημιούργησε η κρίση και η διαχείρισή της σε όφελος
του κεφαλαίου. Θα έπρεπε, δηλαδή, να πουν πώς μέσα στην Ευρωζώνη θα αυξηθούν οι
μισθοί, οι συντάξεις, το λαϊκό εισόδημα,
θα μειωθούν οι φόροι για το λαό, πώς θα υπάρξει δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια
για όλους, πάνω απ' όλα εργασία για όλους. Να πουν γιατί η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση αναβαθμίζει τη ζωή του
λαού, την ώρα που πολεμικές εστίες υπάρχουν στην Ουκρανία, στη Μέση
Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική κ.λπ. Θα
έπρεπε, τέλος, να βρουν τις μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές διεκδικώντας
ψήφο, επειδή ολοένα και περισσότερο αποκαλύπτεται η στρατηγική τους
σύμπλευση, πολύ περισσότερο που όλοι μαζί ψήφισαν την τελευταία συμφωνία των
βάρβαρων αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο.
Το αστικό πολιτικό σύστημα
αναζητά και προβάλλει κάλπικα θέματα - κριτήρια για να διαμορφώσει την εργατική
- λαϊκή συνείδηση προεκλογικά, σε τέτοια κατεύθυνση που να τη χειραγωγήσει στην
αστική πολιτική γενικά. Ταυτόχρονα, όμως, την αστική τάξη την απασχολεί
μετεκλογικά η εφαρμογή της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ώστε να στηριχτεί η ανάκαμψη της
καπιταλιστικής οικονομίας, η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.
Εκτίμησή τους φαίνεται ότι είναι πως τους χρειάζεται μια κυβέρνηση συνεργασίας
με ευρεία κοινοβουλευτική βάση. Μια
κυβέρνηση που θα συγκροτούν τα κόμματα που ψήφισαν τη συμφωνία - μνημόνιο. Αυτό εννοούν μετεκλογική σταθερότητα,
είτε με αυτοδυναμία και «ισχυρή εντολή» που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε με «κυβέρνηση
εθνικής ενότητας» στην οποία αναφέρονται τα άλλα αστικά κόμματα και επιτελεία
κ.λπ.
Σε ρόλο παγίδευσης της όποιας δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας εντός
του συστήματος ήρθε να προστεθεί το
κόμμα Λαφαζάνη, αναπαράγοντας τη χρεοκοπημένη «αντιμνημονιακή γραμμή» του
ΣΥΡΙΖΑ πριν την ολοκληρωτική σοσιαλδημοκρατικοποίησή του και το τρίτο μνημόνιο,
προβάλλοντας σαν ξαναζεσταμένο μπαγιάτικο φαΐ το διαβόητο πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης, πρόγραμμα σωτηρίας του συστήματος, με ολίγη διαχείριση της
ακραίας φτώχειας με ψίχουλα, που πάλι θα
πληρώνουν οι λαϊκές δυνάμεις. Οσο δε
για το ΝΑΤΟ, τις βάσεις, την ΕΕ, όχι μόνο δεν τα αντιστρατεύονται, αλλά στήριξαν
ως στελέχη της κυβέρνησης την πολιτική που άσκησε σ' αυτά τα πλαίσια. Να
λοιπόν και η δήθεν αντιπολίτευση, εντός πλαισίων του συστήματος, για να
εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις σ' αυτό, εκφράζοντας επίσης δυνάμεις του κεφαλαίου
και της αστικής τάξης που φλερτάρουν με την ανάγκη αλλαγής μείγματος
διαχείρισης, ακόμα και «αν χρειαστεί» έξοδος απ' το ευρώ.
Βεβαίως, το σύστημα έχει και
την άλλη δήθεν «αντιμνημονιακή δύναμη», τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία
εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς. Την παγίδευση φτωχών εργατικών - λαϊκών
στρωμάτων που απογοητεύτηκαν και από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που
διαψεύστηκαν οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις τους σε αντιδραστική κατεύθυνση. Ενισχύοντας μια δύναμη που αναπτύσσει
σήμερα λαϊκίστικη αντιμνημονιακή δημαγωγία, προκειμένου να αξιοποιήσει τη
δύναμη που θα της δοθεί στο τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, όπως
άλλωστε έχει αποδείξει με όλη της την εγκληματική δράση, στο διαχωρισμό των
εργαζόμενων ανάλογα με το χρώμα, την εθνικότητα και τη στήριξη στο κεφάλαιο και
στο στόχο της «εθνικής ανάπτυξης».
Γι' αυτό και έχει
δουλεμπορικά, για να βρίσκει δήθεν δουλειά σε ανέργους, αλλά με μισθούς
πείνας. Γι' αυτό στήνει αντεργατικά σωματεία να επιβάλουν αυτή τη γραμμή. Με
τους εργάτες πειθήνια όργανα των καπιταλιστών, αφού η Χρυσή Αυγή θεωρεί τις διεκδικήσεις απαγορευτικές. Και αν
χρειαστεί να χτυπηθεί το ταξικό κίνημα, έχει έτοιμα τα τάγματα εφόδου.
Η λαϊκή διέξοδος
Η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να διαμορφώσουν κριτήρια ψήφου με τη
σκέψη σε όλα τα παραπάνω. Τώρα έχουν
εμπειρία και απ' όλα τα άλλα κόμματα, αλλά και από το ΚΚΕ. Ολες οι λύσεις
δοκιμάστηκαν. Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό τους πρωτοπόρα όλα αυτά τα
χρόνια της κρίσης, οργανώνοντας τους αγώνες ενάντια στην πολιτική για
λογαριασμό του κεφαλαίου και προβάλλοντας τη μόνο φιλολαϊκή διέξοδο. Την
εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα
αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς,
θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία του
λαού, για την ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων αναγκών του, με κεντρικό
σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.
Για όλα αυτά χρειάζεται
αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και με την ψήφο. Ωστε να δυναμώσει ο δρόμος που
θα φέρει την πραγματική ανατροπή για το λαό, τη διέξοδο προς όφελος του λαού, ο
δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας σε
αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να μπει φραγμός στο συνεχή αντιλαϊκό
κατήφορο, να δυναμώσει η πάλη για κάλυψη των απωλειών, για κατάργηση των
αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, να δυναμώσει η προοπτική σύγκρουσης, ρήξης με
τον καπιταλιστικό δρόμο, την ΕΕ, την εξουσία τους.
Ι.
