Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Με μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα υπερασπίζεται το 3ο μνημόνιο



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Κυριακή 23 Αυγούστου 2015
Με μια σειρά επιχειρήματα που επιβεβαιώνουν ότι η διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση καμιά σχέση δεν είχε με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε τη συμφωνία για το 3ο μνημόνιο, στη διάρκεια της συζήτησης που έγινε στη Βουλή, το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου. Τα ίδια πάνω - κάτω επιχειρήματα επανέλαβε και στο διάγγελμά του την περασμένη Πέμπτη, όταν ανήγγειλε την παραίτηση της κυβέρνησης και τη δρομολόγηση της διαδικασίας των εκλογών. Ας δούμε ορισμένα απ' όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας και τι πραγματικά ισχύει πίσω από τα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα της κυβέρνησης, με τα οποία προσπαθεί να εξωραΐσει την αντιλαϊκή συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» και να αποσπάσει ξανά με ψέματα την ψήφο του λαού. Αυτή της η προσπάθεια πρέπει ν' αποτελέσει κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του ΚΚΕ στις επικείμενες εκλογές.
Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στην εργασιακή εξαχρείωση
Από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ ενάντια στα αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα-- Διασφαλίσαμε τη σταδιακή αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο (...) Θα επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις που κατοχυρώνει η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πάμε να δούμε κι αυτή την κοροϊδία. Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Η κυβέρνηση λέει ότι θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όχι όμως τις Συλλογικές Συμβάσεις, έστω και κατά τον τρόπο που ίσχυαν πριν τις ανατροπές που έγιναν με την ΠΥΣ 6/2012.
Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμενοι και εργοδότες θα μπορούν να συζητούν για τους όρους αμοιβής και εργασίας, αλλά δεν είναι σίγουρο πως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα κατοχυρωθεί με μια Συλλογική Σύμβαση με καθολική ισχύ και μετενέργεια, ότι θα υπερισχύει άλλων μορφών συμβάσεων (επιχειρησιακές, ατομικές) και ότι η διαπραγμάτευση από την πλευρά των εργαζομένων θα γίνεται από το πιο αντιπροσωπευτικό συλλογικό τους όργανο και όχι βέβαια από τις εργοδοτικές «ενώσεις προσώπων».
Επομένως, σκόπιμα η κυβέρνηση επικαλείται τη Χάρτα της ΕΕ και δε λέει κουβέντα για αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων, έστω και με την προηγούμενη μορφή τους, πολύ περισσότερο για αποκατάσταση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι από την ουσιαστική κατάργησή τους τα τελευταία μόνο χρόνια.

Αλλά, για να δούμε τι λέει αυτή η περίφημη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, η οποία υπογράφτηκε το 2010. Αντιγράφουμε το άρθρο 28, που αφορά στο «Δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων»:
«Οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες ή οι αντίστοιχες οργανώσεις τους έχουν σύμφωνα με το κοινοτικό Δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές δικαίωμα να διαπραγματεύονται και να συνάπτουν Συλλογικές Συμβάσεις στα ενδεδειγμένα επίπεδα, καθώς και να προσφεύγουν σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων σε συλλογικές δράσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, συμπεριλαμβανομένης της απεργίας».
Αυτή η γενικόλογη διακήρυξη σε τίποτα δε διασφαλίζει για παράδειγμα στους εργαζόμενους ενός κλάδου ότι θα επανέλθει η σύμβασή τους τουλάχιστον στην προηγούμενη μορφή της, σε ό,τι αφορά το πεδίο και τους όρους της ισχύος της.
Αλλωστε και σήμερα, δεν έχει καταργηθεί η δυνατότητα να υπάρχουν συλλογικές διαπραγματεύσεις και να υπογράφονται κλαδικές συμβάσεις. Αυτό που συμβαίνει είναι να έχουν λήξει όλες οι κλαδικές και οι εργοδότες είτε να μην προσέρχονται καθόλου στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, είτε να απαιτούν κλαδικές συμβάσεις με όριο τον κατώτατο μισθό των 586 και 511 ευρώ μεικτά που προβλέπει η ΠΥΣ.
Ακόμα κι αν επανέλθει ο θεσμός της διαιτησίας και το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης να προσφεύγει μονομερώς, είναι βέβαιο ότι με τους σημερινούς συσχετισμούς, οι μισθοί δεν πρόκειται να ξεπερνούν τα επίπεδα που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην αγορά εργασίας, μέσα από τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις σε βάρος των Συλλογικών Συμβάσεων και της κυριαρχίας των ατομικών συμβάσεων και των ελαστικών μορφών απασχόλησης στις νέες θέσεις εργασίας.
Μια ακόμα πλευρά: Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν έχουν καταργηθεί ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Βρετανία, ούτε και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ωστόσο και εκεί κάνουν θραύση οι εργασιακές σχέσεις - «λάστιχο», τα mini jobs, τα συμβόλαια μηδενικών ορών και άλλα. Επομένως, ας αφήσουν τα παραμύθια ότι η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ διασφαλίζει τις Συλλογικές Συμβάσεις και όρους αξιοπρεπούς εργασίας για τους εργαζόμενους. Αυτά είναι ζητήματα που κρίνονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και εκεί η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, είναι ταγμένη στο στρατόπεδο της εργοδοσίας.
Στο «καναβάτσο» δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι
-- Επίσης τι αποφύγαμε; Οριζόντιες και επιλεκτικές μειώσεις σε αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.
Εδώ η κυβέρνηση αποθεώνει την υποκρισία και το ψέμα. Κατ' αρχήν, σε ό,τι αφορά τους μισθούς των δημοσίων, τα όρια για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις είναι πλέον εκ των πραγμάτων περιορισμένα, αν σκεφτεί κανείς ότι η μισθολογική δαπάνη μεταξύ των ετών 2009 - 2014 έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 40% (από περίπου 25 δισ. ευρώ το 2009 σε περίπου 15 δισ. ευρώ το 2014), παρασύροντας προς τα κάτω τις αποδοχές χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Αλλά απ' ό,τι φαίνεται, αυτό δεν αποτρέπει την κυβέρνηση από το να επιδιώξει παραπέρα μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, γι' αυτό και ετοιμάζεται από 1/1/2016 να εφαρμόσει το νέο μισθολόγιο που επεξεργάστηκε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τι περιλαμβάνει αυτό το μισθολόγιο; Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διαρροές, θα θέτει ένα σταθερό ποσοστό επί του ΑΕΠ, το οποίο θα αποτελεί το ανώτατο όριο των μισθολογικών δαπανών. Με αυτό τον τρόπο, μείωση του ΑΕΠ θα σημάνει και μείωση των μισθολογικών δαπανών και αυτό με τη σειρά του θα σημαίνει είτε μείωση των μισθών, είτε ακόμα και απολύσεις.
Επίσης, μέσα από το νέο μισθολόγιο, η κυβέρνηση σκοπεύει να θεσμοθετήσει μηχανισμό σύνδεσης των μισθών με την «ικανότητα» και την «απόδοση» και ταυτόχρονα να μειώσει το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, όπως υπερωρίες, οδοιπορικά, εκτός έδρας, σεμινάρια επιμόρφωσης κ.ά.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση έχει δηλώσει την πρόθεσή της να διατηρήσει τους μισθούς στα επίπεδα του Δεκέμβρη του 2014, πράγμα το οποίο σημαίνει διατήρηση των τεράστιων μειώσεων που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο από το 2008 και μετά.
Τέλος, το νέο μισθολόγιο θα συνδυάζεται με ένα σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και ένα σύστημα μόνιμης κινητικότητας. Ολα μαζί αποτελούν εργαλεία χειραγώγησης των εργαζομένων και συμβάλλουν σε ένα πιο ευέλικτο κράτος σε προσαρμογές που επιβάλλουν κάθε φορά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.
Συμπληρωματικά σε όλα αυτά, θυμίζουμε ότι η αύξηση της έμμεσης φορολογίας και η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ συνιστούν έμμεση μείωση του εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και όλων των άλλων εργαζομένων, ενώ σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό τους, οι κυβερνητικές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής στο 3ο μνημόνιο προβλέπουν την πλήρη εφαρμογή και στο Δημόσιο των αντιασφαλιστικών ανατροπών που θεσπίστηκαν για τον ιδιωτικό τομέα.
Θολώνει τα νερά για το Ταμείο αποκρατικοποιήσεων
Από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ-- Συμφωνήθηκε το περίφημο Ταμείο να μην είναι Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων - Ιδιωτικοποιήσεων με έδρα το Λουξεμβούργο, αλλά (...) το μισό του επιδιωκόμενου στόχου θα προέλθει (...) από τα κεφάλαια από την επαναϊδιωτικοποίηση των τραπεζικών μετοχών (...) το 25% από αποκρατικοποιήσεις και το άλλο 25% από αξίες που θα δημιουργηθούν όχι από την άμεση ιδιωτικοποίηση, προκειμένου να επαναχρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία.
Ο πρωθυπουργός πάει να θολώσει τα νερά σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις και το υπαρκτό γεγονός ότι ακολουθείται κατά γράμμα το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση, έστω κι αν για λόγους που έχουν να κάνουν με την αγορά, το χρονοδιάγραμμα μεταβάλλεται.
Ανεξάρτητα από το πού θα έχει την έδρα του το συγκεκριμένο Ταμείο, γεγονός παραμένει ότι στρατηγικής σημασίας υποδομές παραχωρούνται στα ξένα και ντόπια μονοπώλια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Γεγονός παραμένει, επίσης, ότι η έδρα του Ταμείου ελάχιστα επηρεάζει την έκβαση των ανταγωνισμών που μαίνονται για το ποια μερίδα του κεφαλαίου και ποιας εθνικότητας θα βάλει στο χέρι τα «φιλέτα» των υποδομών σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με άμεση αντανάκλαση στη διαμόρφωση των γεωστρατηγικών συσχετισμών στην περιοχή.
Για παράδειγμα, η έδρα του Ταμείου παρέμεινε στην Ελλάδα, αλλά αυτό σε τίποτα δεν επηρέασε την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη γερμανική κοινοπραξία. Οπως δεν αναίρεσε τον ανταγωνισμό με τα αμερικάνικα συμφέροντα, που επιδιώκουν να μην περάσουν σε ανταγωνιστικές δυνάμεις, στην προκειμένη περίπτωση σε γερμανικά μονοπώλια, τα αεροδρόμια της Κρήτης και της Ρόδου.
Επομένως, αναδεικνύοντας σαν κυρίαρχο το ζήτημα της έδρας του Ταμείου και της προέλευσης των εσόδων του, προσπαθεί να κρύψει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα προχωρήσουν κανονικά, ότι οι ανταγωνισμοί μαίνονται γύρω από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, δυναμιτίζοντας επικίνδυνα το λαϊκό συμφέρον και ότι από τα έσοδα αυτού του Ταμείου, όπως και από το ΤΑΙΠΕΔ, ο λαός δεν πρόκειται να ωφεληθεί σε τίποτα, αφού ένα μέρος τους θα πάει στην αποπληρωμή των δανείων και ένα άλλο θα γίνει καύσιμη ύλη για την ανάπτυξη, δηλαδή νέα έμμεσα και άμεσα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Του ίδιου φυράματος είναι και το επιχείρημα του πρωθυπουργού ότι «ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διέπεται από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο. Εχουμε δηλαδή μία πλήρη θεσμική αναπλαισίωση της διαχείρισης και αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, κατοχυρώνοντας τα δικαιώματα της χώρας μας ως ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και ως οφειλέτη». Δηλαδή, το χρέος χρέος, αλλά τουλάχιστον ο λαός μπορεί να αισθάνεται ανακουφισμένος ότι θα το αποπληρώνει σαν ...Ευρωπαίος.
Σηκώνει κουρνιαχτό για τις ιδιωτικοποιήσεις
-- Επίσης, διασφαλίσαμε το δημόσιο χαρακτήρα του ΑΔΜΗΕ και της ΔΕΗ, κάτι που επίσης δεν προβλεπόταν.
Η κυβέρνηση βαφτίζει το κρέας ψάρι όχι μόνο για να κρύψει ότι και στην περίπτωση της ΔΕΗ και των θυγατρικών της, το σχέδιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης προχωράει κανονικά, στο πλαίσιο πάντα των κατευθύνσεων της ΕΕ για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, αλλά και για να συγκαλύψει το σύνολο της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας, που επίσης επιταχύνεται, όπως έδειξε και η πρόσφατη παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη γερμανική «Fraport».
Ας δούμε, όμως, τι προβλέπει ακριβώς το 3ο μνημόνιο σε σχέση με τη ΔΕΗ και τον ΑΔΜΗΕ. Καταρχήν, προβλέπεται η σταδιακή μείωση των μεριδίων λιανικής και χονδρικής της ΔΕΗ κάτω από το 50% μέχρι το 2020, προκειμένου να κερδίσουν χώρο οι «ανταγωνιστές». Επίσης, μέχρι τον Οκτώβρη του 2015 η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει «μη αναστρέψιμα μέτρα» για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, «εκτός αν προταθεί εναλλακτικό σχέδιο, με ισοδύναμα αποτελέσματα για τον ανταγωνισμό (...) σύμφωνα με τις βέλτιστες πρακτικές».
Είναι φανερό ότι αυτό που κυριαρχεί στη συμφωνία είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού, που σημαίνει παραπέρα απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού που καταναλώνουν το ρεύμα, ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα συνεχίσει να διατηρεί το κράτος στη ΔΕΗ και ενδεχομένως στις θυγατρικές της.
Αλλά δεν είναι μόνο η ΔΕΗ. Στο μνημόνιο περιγράφονται με σαφήνεια όλες οι ιδιωτικοποιήσεις που πρέπει να γίνουν και το χρονοδιάγραμμά τους, όπως περιφερειακά αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Εγνατία Οδός, λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης, παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού κ.ά. Μάλιστα, σύμφωνα με το μνημόνιο, η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ θα ανακοινώσουν «δεσμευτικές ημερομηνίες» για τους διαγωνισμούς παραχώρησης των λιμανιών και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μέχρι το τέλος Οκτώβρη 2015.
Ταυτόχρονα, στους ιδιώτες εκχωρείται και το τελευταίο κρατικό μετοχικό πακέτο (10%) στον ΟΤΕ, υιοθετείται η μεταρρύθμιση - απελευθέρωση της αγοράς φυσικού αερίου, ζήτημα που θα ενισχύσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες του χώρου και, τέλος, συγκροτείται το Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, μέσω του οποίου δίνονται κρατικής ιδιοκτησίας τομείς της οικονομίας σε επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να επενδυθούν λιμνάζοντα κεφάλαια.
Να λέμε κι «ευχαριστώ» για τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα!
Τα πρωτογενή πλεονάσματα, ανεξάρτητα από το ύψος τους, προϋποθέτουν να ματώσει ο λαός. Μόνο με την πάλη του μπορεί να το αποτρέψει-- Τι ακριβώς ζήταγαν οι πιστωτές από την κυβέρνηση Σαμαρά από πέρσι το Σεπτέμβρη; Τι ακριβώς ζήταγαν κι από εμάς μόλις αναλάβαμε; (...) Πρωτογενή πλεονάσματα 3% για φέτος, 4,5% το 2016 και το 2017 και 4,2% το 2018. Τι έχουμε σήμερα ως υποχρέωση για δημοσιονομικούς στόχους; Φέτος καθόλου υποχρέωση για πλεόνασμα, 0,5% του χρόνου, 1,75% το 2017, 3,5% το 2018 (...) Με δύο λόγια, έχουμε μία δημοσιονομική προσαρμογή που είναι ήπια (...).
Ούτε λίγο - ούτε πολύ, η κυβέρνηση λέει στο λαό να τη χειροκροτήσει κιόλας που του φόρτωσε ένα ακόμα μνημόνιο στην πλάτη, το οποίο, εκτός όλων των άλλων, περιέχει και στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα. Δηλαδή, στόχους για την παραπέρα αφαίμαξη του πενιχρού λαϊκού εισοδήματος και για νέες περικοπές σε κρατικές δαπάνες, που σχετίζονται κατά κύριο λόγο με τις λεγόμενες «κοινωνικές παροχές».
Τα μικρότερα πλεονάσματα έχουν άμεση σχέση με το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία ξαναέπεσε σε καπιταλιστική κρίση. Διαφορετικά, δεν είναι σίγουρο ότι θα ήταν χαμηλά. Αλλά ο λαός πρέπει να έχει καθαρό ότι τα χαμηλά πλεονάσματα εξοικονομούν κρατικό χρήμα για επενδύσεις. Γι' αυτό και η κυβέρνηση τα συνδέει με την ανάπτυξη.
Ακόμη, ο πρωθυπουργός χρησιμοποιεί για μέτρο σύγκρισης τις προτάσεις της τρόικας προς την προηγούμενη κυβέρνηση, όταν μέχρι χτες η σύγκριση των θέσεων της κυβέρνησης γινόταν με το λεγόμενο «mail Χαρδούβελη». Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τα μέτρα στα οποία κατέληξαν τελικά κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί θεσμοί, είναι πιστό αντίγραφο όσων διαπραγματευόταν η προηγούμενη κυβέρνηση και έτσι η σύγκριση με τις προτάσεις Χαρδούβελη γίνεται πλέον ασύμφορη.
Απ' αυτή τη σκοπιά, η ιστορία του Νασρεντίν Χότζα, που σύγκρινε τα χειρότερα με τα ...ακόμα χειρότερα, για να πείσει ότι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο, ταιριάζει «γάντι» στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσπάσει το χειροκρότημα του λαού, επειδή το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα μπορούσε να περιλαμβάνει ακόμα υψηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα.
Δίνεις μέτρα, παίρνεις δόση
-- Επίσης, η νέα συμφωνία δεν εξαντλείται στη λογική «μέτρα έναντι ρευστού», αλλά περιλαμβάνει χρηματοδότηση της ανάπτυξης με συγκεκριμένους πόρους.
Ο πρωθυπουργός λέει ψέματα. Θυμίζουμε ότι στην ανακοίνωση που εξέδωσε για την Ελλάδα, στις 14/8, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σημειώνει με νόημα ότι «οι προϋποθέσεις που θα συνοδεύουν το πρόγραμμα, θα επικαιροποιούνται σε τριμηνιαία βάση, λαμβάνοντας υπόψη την πρόοδο που θα συντελείται στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».
Σημειώνει ακόμα ότι «οι θεσμοί δεσμεύονται να συνεχίσουν να εργάζονται με τις ελληνικές αρχές σε όλους τους τομείς της συμφωνίας, ενώ θα παρέχουν τεχνική βοήθεια σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που προβλέπει το πρόγραμμα. Η συμμόρφωση με τις προϋποθέσεις του μνημονίου θα ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όπως προβλέπει το Αρθρο 13 (7) της Συνθήκης του ESM».
Για την ιστορία, θυμίζουμε ότι το συγκεκριμένο άρθρο της συνθήκης του ESM προβλέπει επί λέξει: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή - σε συνεργασία με την ΕΚΤ και εφόσον είναι εφικτό από κοινού με το ΔΝΤ - επιφορτίζεται με την παρακολούθηση της συμμόρφωσης προς τους όρους που συνοδεύουν τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής».
Επομένως, η αξιολόγηση της πορείας των ανατροπών που προωθεί η κυβέρνηση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εκταμίευση δόσεων του δανείου, όπως άλλωστε γινόταν και με όλα τα προηγούμενα μνημόνια.
Αλλά πέρα από τους ...εξωτερικούς αξιολογητές, η κυβέρνηση έχει θεσπίσει και στο εσωτερικό μηχανισμούς αυτόματων περικοπών και μέτρων, σε περίπτωση που δεν πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που περιγράφει το τρίτο μνημόνιο. Τέτοιος μηχανισμός «αυτοσυμμόρφωσης» είναι, για παράδειγμα, το λεγόμενο «Δημοσιονομικό Συμβούλιο», με την παρέμβαση του οποίου θα καρατομούνται κι άλλο οι κρατικές δαπάνες σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων και ειδικότερα από τους μηνιαίους/τριμηνιαίους στόχους, σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής.
Βαρύ το χαράτσωμα του λαού στην Υγεία
-- Πετύχαμε να παραμείνει η κατάργηση του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία, παρά την επιμονή των θεσμών μέχρι την τελευταία στιγμή να παραμείνουν(σ.σ. τα 5 ευρώ).
Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Κατ' αρχήν, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα καταργήσει τελικά το 5ευρω και ότι δε σκοπεύει να το επαναφέρει από την πίσω πόρτα, το «όφελος» για τους ασθενείς θα είναι της τάξης των 20 εκατ. ευρώ ετησίως. Προσέξτε όμως: Την ίδια ώρα, οι άρρωστοι πληρώνουν τουλάχιστον 400 εκατ. ευρώ το χρόνο στα δημόσια νοσοκομεία για εξετάσεις ή άλλες επισκέψεις, ενώ στα 5,4 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε η ιδιωτική δαπάνη Υγείας για το 2014, με αυξητική πρόβλεψη για το 2015.
Επιπλέον, ο υπουργός Υγείας, Π. Κουρουμπλής, είπε πριν από λίγες βδομάδες ότι προσπαθεί να αποφύγει το σκόπελο της διατήρησης του 5ευρου, προτείνοντας ισοδύναμα μέτρα ύψους 140 εκατ. ευρώ. Πού θα τα βρει, αν όχι από την τσέπη του λαού; Μια ακόμα πλευρά: Οι περικοπές στον τομέα της Πρόνοιας που προβλέπει το μνημόνιο, είναι της τάξης των 900 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο. Δηλαδή, αυτά που κόβει από τους ασθενείς η κυβέρνηση είναι 45 φορές πάνω από τα χρήματα που δήθεν τους «χαρίζει» με την κατάργηση του 5ευρου.
Σε κάθε περίπτωση, κανένα από τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας, ούτε βέβαια οι φαρμακοβιομήχανοι, ανησυχούν από την κατάργηση του 5ευρου. Η δουλειά τους γίνεται και με το παραπάνω, καθώς με το σύνολο της πολιτικής της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπηρέτησε την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του τομέα της Υγείας.
Η «ιερή αγελάδα» της ανάπτυξης
-- Αναφέρθηκα στα πρωτογενή πλεονάσματα. Θα αναφερθώ στα κέρδη για την αξιοποίηση και όχι μόνο ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Επίσης, θα αναφερθώ και στο πακέτο, το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ το αναπτυξιακό (...)
Να, λοιπόν, και η «ιερή αγελάδα», την οποία προσκυνάνε ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα αστικά κόμματα: Η καπιταλιστική ανάκαμψη. Γι' αυτήν παίρνονται όλα τα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου. Γι' αυτήν προσδοκά η κυβέρνηση να εξασφαλίσει συμμετοχή της ντόπιας πλουτοκρατίας στο αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ. Γι' αυτήν επιδιώκει να διευθετήσει το χρέος. Εκεί θα καταλήξει, όπως ομολογεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και ένα μέρος από τις αποκρατικοποιήσεις - ιδιωτικοποιήσεις.
Μόνο που, όπως αποδεικνύεται, η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την παραπέρα πτώχευση του λαού και αντίστροφα την ενίσχυση του κεφαλαίου με χρήμα και νέα προνόμια. Κυρίως, με μέτρα που κάνουν ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη και ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
ΚΕΙΜΕΝΑ: Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ