ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Κυριακή 23 Αυγούστου
2015
«Πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Το πραγματικό δίλημμα που ετέθη και ήταν ξεκάθαρο, ήταν μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή, όπως εξακολουθεί να
επιμένει ακόμη και σήμερα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, θέτοντας ξανά
και ξανά προσχήματα προκειμένου να μην επιτευχθεί αυτή η συμφωνία. Εναλλακτική
λύση δεν υπάρχει».
Το παραπάνω είναι το
νέο δίλημμα που τέθηκε από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στις 14 Αυγούστου 2015,
κατά τη διάρκεια συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής για την ψήφιση του τρίτου
αντιλαϊκού μνημονίου. Ένα δίλημμα που
μπορεί στη δεδομένη συγκυρία να έρχεται να απαντήσει στους διαφωνούντες στο
εσωτερικό του κόμματός του, ωστόσο κύριος
αποδέκτης είναι ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά
στρώματα. Είναι ένα δίλημμα που στοχεύει στο να καλλιεργήσει συνείδηση στον λαό ότι δεν έχει άλλη εναλλακτική να
επιλέξει. Οτι πρέπει να αποδεχτεί πως έχει να διαλέξει ανάμεσα στο μνημόνιο
εντός Ευρωζώνης και στο μνημόνιο όσων θέλουν τη χώρα εκτός ευρώ. Ανάμεσα στην
καταστροφή του λαού με ευρώ ή στην καταστροφή του με δραχμή. Και να περιοριστεί στο να σκέφτεται ποιο είναι το μικρότερο κακό,
μέσα σε συνθήκες όπου κατεδαφίζονται εργασιακά δικαιώματα, φορτώνονται νέοι
φόροι, κόβονται κι άλλο οι συντάξεις. Και στις δύο περιπτώσεις, και με τις δύο
εναλλακτικές, «τη νύφη την πληρώνει ο λαός». Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Δεν είναι η πρώτη φορά
που μπαίνουν τέτοια διλήμματα, ανάλογα με τις εκάστοτε πολιτικές συνθήκες.
Θυμίζουμε το δίλημμα που έβαζε ο Αλέξης Τσίπρας πριν από τις εκλογές της 25ης
Γενάρη 2015. Έλεγε στις 9 Δεκέμβρη 2014 σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον
τουρισμό: «Στις εκλογές που έρχονται
θα αντιπαρατεθούν δυο ξεκάθαρα εναλλακτικά πολιτικά σχέδια για την πατρίδα μας:
Από τη μια το σχέδιο του κ. Σαμαρά, που θέλει το μνημόνιο καθεστώς. Από την
άλλη, το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το περιγράψαμε στο πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης». Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή η δήλωση μοιάζει
σήμερα σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο, πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Τότε, ο
πρωθυπουργός έθετε και πάλι στο λαό ένα ψευτοδίλημμα και δύο εναλλακτικές που
κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στην υλοποίηση αντιλαϊκής πολιτικής. Γιατί το περιβόητο πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης - που σήμερα οι της λεγόμενης «Λαϊκής Ενότητας» (βλέπε Αριστερή
Πλατφόρμα) ζητούν επιτακτικά την υλοποίησή του - προέβλεπε: «Συμφωνία για
Ευρωπαϊκό "New Deal" με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και
χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» και «σχέδιο που θα οδηγήσει με ασφάλεια στην ανάκαμψη και την παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας». Και που είχε ως άλλοθι στην απλόχερη ενίσχυση του κεφαλαίου ψίχουλα διαχείρισης της ακραίας
φτώχειας. Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα κάνει λόγο για την ανάκαμψη της
κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γι' αυτό και ο ΣΕΒ πέταξε από τη χαρά του όταν
άκουσε τον πρωθυπουργό να το περιγράφει σε σχετική εκδήλωση, όπου παραβρέθηκε η
αφρόκρεμα τμημάτων του κεφαλαίου της χώρας...
Τι σημαίνει
μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή
Είναι γεγονός ότι ο
πρωθυπουργός, θέτοντας πως οι εναλλακτικές ήταν μόνο οι δύο, δηλαδή μνημόνιο με
ευρώ ή με δραχμή, έθεσε το θέμα στη
σωστή του βάση από τη σκοπιά της αστικής διαχείρισης. Γιατί στο πλαίσιο της
αστικής διακυβέρνησης, με δεδομένο ότι τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν στα
χέρια τους οι καπιταλιστές, εντός του ιμπεριαλιστικού συστήματος, της ΕΕ και
των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και συμμαχιών, οι εναλλακτικές μορφές διαχείρισης
είναι πολύ συγκεκριμένες. Είναι εναλλακτικές μορφές που από τον ίδιο ή
διαφορετικό δρόμο οδηγούν το λαό στη λαιμητόμο, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των
μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Αρα, πράγματι, εντός αυτών των πλαισίων, οι
εναλλακτικές είναι συγκεκριμένες:
- `Η μνημόνιο με ευρώ, δηλαδή μνημόνιο Τσίπρα με το κουαρτέτο (ΔΝΤ -
ΕΚΤ - ΚΟΜΙΣΙΟΝ - ESM), με τις ευλογίες τμημάτων του κεφαλαίου, της ΕΕ, των ΗΠΑ,
της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ολάντ κ.λπ., αντίστοιχο με τα μνημόνια των ΝΔ και
ΠΑΣΟΚ.
- `Η, από την άλλη, μνημόνιο εκτός ευρώ με
εθνικό νόμισμα, δηλαδή μνημόνιο
Λαφαζάνη. Γιατί αυτή η εναλλακτική έχει μνημόνιο. Γιατί η προοπτική της
καπιταλιστικής ανάκαμψης που στηρίζει ο Λαφαζάνης υπό το σύνθημα της
παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιλαμβάνει νέες θυσίες για το λαό. Αλλωστε,
προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις αστικών επιτελείων σχετικά με την
προοπτική εθνικού νομίσματος, φέρνει ως
παράδειγμα κράτη της ΕΕ που δεν είναι μέλη της Ευρωζώνης, π.χ. τη Βρετανία, τη
Δανία κ.ά., κρύβοντας όμως ότι και εκεί, χωρις ευρώ και μνημόνια, οι
εργαζόμενοι τσακίζονται συστηματικά. Αλλά ακόμα και γιατί η στήριξη του εθνικού νομίσματος σε συνθήκες καπιταλιστικής
οικονομίας θα καθιστούσε αναγκαίο τον δανεισμό. Επομένως οι νέοι δανειστές,
είτε από τη Ρωσία είτε από την Κίνα είτε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έβαζαν και
αυτοί μνημονιακούς όρους. Μάλιστα, η συγκεκριμένη εναλλακτική έχει τη
στήριξη άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, εντός και εκτός Ελλάδας, που ωφελούνται
από μια τέτοια εξέλιξη.
Αν και είναι δεδομένο ότι σε συνθήκες
καπιταλιστικής οικονομίας, καπιταλιστικής αγοράς, η δανειακή σύμβαση ανάμεσα σε
καπιταλιστικά κράτη προϋποθέτει ως εγγύηση μέτρα που πλήττουν τους λαούς,
μπορεί να πει κάποιος: Μα,
καλά, είναι δεδομένο ότι η πρόταση της
λεγόμενης Αριστερής Πλατφόρμας περιέχει ως εναλλακτική μια νέα δανειακή
σύμβαση; Ας δούμε τι ελεγε ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στις 30/12/2014, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του
Γενάρη. Σε ερώτηση αν θα τηρηθεί από τη νέα κυβέρνηση η δανειακή σύμβαση
απαντά: «Για τη δανειακή που ρωτάτε, θα την επαναδιαπραγματευτούμε σε
κατεύθυνση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ... εμείς δεν θέλουμε να
διακόψουμε τη δανειακή σύμβαση, θέλουμε επαναδιαπραγμάτευση...». Επίσης
έχει ενδιαφέρον να περιγράψουν οι της Αριστερής Πλατφόρμας τη δική τους
εναλλακτική, δεδομένου ότι πριν από τις εκλογές, όταν όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ
παραμύθιαζαν το λαό, ο Π. Λαφαζάνης σε συνέντευξή του (στις 22/2/2015) δήλωνε:
«Αυτό που σήμερα είναι κρίσιμο και επίκαιρο για την Ελλάδα είναι να
εφαρμόσει μια πολιτική διεξόδου από την κρίση (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ως
επιλογή την έξοδο από την Ευρωζώνη, ούτε βεβαίως την έξοδο από την Ευρωπαϊκή
Ενωση».
Υπάρχουν άλλες
εναλλακτικές λύσεις;
Το ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική είναι το
μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ψέμα. Γιατί την πραγματική εναλλακτική για το συμφέρον του λαού, οι
εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να την αναζητήσουν με κριτήριο τα δικά
τους συμφέροντα, το δικό τους μέλλον. Και
υπάρχει πραγματική εναλλακτική διέξοδος σε όφελός τους. Αυτό έλειπε. Να κρίνει
ο λαός με γνώμονα τα άθλια πολιτικά παιχνίδια που παίζουν διάφοροι στις πλάτες
του σε όφελος των εχθρών του, δηλαδή των καπιταλιστών, των έξωθεν συμμάχων
τους, της ΕΕ, των ΗΠΑ κ.λπ. Ποια είναι η
πραγματική εναλλακτική προς όφελος του λαού; Εκείνη που θα βάζει στο επίκεντρο
τον τρόπο, τη διαδικασία που θα μπορεί να φέρει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά
στρώματα στη θέση που να ζουν και να ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες
τους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μήπως με
διαπραγματεύσεις και συζητήσεις που έκανε και κάνει η κυβέρνηση; Τι να
διαπραγματευτεί; Το πώς θα οδηγήσουν το λαό στη σφαγή του; Μήπως με διαπραγματεύσεις μιας άλλης κυβέρνησης που προτείνει ο
Λαφαζάνης;
Ο μόνος τρόπος για να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή
Ενωση, να διαγραφεί μονομερώς το χρέος προς όφελος του λαού, είναι εργατική -
λαϊκή εξουσία. Που θα επιβάλει την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων
παραγωγής, δηλαδή μια παραγωγή χωρίς τους καπιταλιστές και την ιδιοκτησία τους,
θα αναπτύσσει την κοινωνική παραγωγή με κίνητρο την εργατική - λαϊκή ευημερία,
με κεντρικό, επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Αυτή είναι
η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος για το λαό, ικανή να αξιοποιήσει και να
αναπτύξει παραπέρα όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελός του,
να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αποκλειστικά δημόσιες και
δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, να συνάψει οικονομικές σχέσεις με
άλλες χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Γι' αυτό η εργατική τάξη, τα άλλα
φτωχά λαϊκά στρώματα, χρειάζεται να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού, να οργανώσουν τη
λαϊκή συμμαχία κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους. Γιατί αυτός ο
αγώνας επιβάλλεται σήμερα, για να ανακόψει την αντιλαϊκή επίθεση και ταυτόχρονα
να στοχεύσει στην πλήρη απαλλαγή του λαού από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού
συστήματος.
Κ.Πασ.
