Η αγωνία με τους παιδικούς σταθμούς Η προστασία του παιδιού σε μια άλλη κοινωνία

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

«Ριζοσπάστης» έχει αναδείξει με ρεπορτάζ, σχόλια και αρθρογραφία το σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και φέτος τέτοια περίοδο χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες με τους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Σε ένα μήνα από σήμερα, την 1η Σεπτέμβρη, θα πρέπει κανονικά ν' ανοίξουν οι παιδικοί σταθμοί σε όλη τη χώρα για να φιλοξενήσουν τα παιδιά νέων ζευγαριών που πρέπει να βγουν στο μεροκάματο. Ενας μήνας γεμάτος αγωνία, ερωτηματικά, ανασφάλεια. Θα εγκριθεί η αίτηση στο πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ; Θα εγκριθεί η αίτηση που έχω κάνει στο δήμο; Πόσο θα πρέπει να πληρώσω; Θα έχουν γίνει προσλήψεις εργαζομένων στους σταθμούς ή θα πάρουν το παιδί μου Νοέμβρη, Δεκέμβρη, Γενάρη, όπως πέρσι; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν κάθε λαϊκή οικογένεια αυτές τις μέρες.

***

Τα στοιχεία που ανακοινώνει η κυβέρνηση, σχετικά με τον αριθμό των παιδιών που δε θα γίνουν δεκτά σε παιδικούς σταθμούς για τη φετινή χρονιά και που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που είναι δωρεάν, δεν αποτυπώνουν ούτε καν στο ελάχιστο την πραγματική κατάσταση και το μέγεθος του προβλήματος. Η κυβέρνηση αποσιωπά το γεγονός ότι έχει εκ των προτέρων απορρίψει δεκάδες χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών, κάνοντας πιο αυστηρές τις προϋποθέσεις ένταξης στο πρόγραμμα, και μάλιστα με κριτήριο το οικογενειακό εισόδημα του 2012. Δηλαδή θα παρθεί υπόψη το εισόδημα που είχε ένα ζευγάρι το 2012, όταν το Σεπτέμβρη του 2014 αυτό μπορεί να έχει μειωθεί, να είναι άνεργος ο ένας ή και οι δύο. Επιπλέον, κρύβουν ότι ακόμα περισσότερα παιδιά μένουν εκτός, λόγω της έλλειψης προσωπικού και υποδομών, της υποχρηματοδότησης, των απολύσεων εργαζομένων, της αδυναμίας χιλιάδων οικογενειών να πληρώσουν τα τροφεία.

***

Η προσχολική αγωγή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βασική ανάγκη. Και ως τέτοια πρέπει ν' αντιμετωπίζεται. Ποιος ασχολείται, για παράδειγμα, με το τι εφόδια παίρνει ένα παιδί μέσα σ' ένα βρεφονηπιακό σταθμό; Ποιος καθορίζει το τι μαθαίνει ένα παιδί, τι πρέπει να μάθει στην ηλικία των 3, 4 ή 5 ετών; Πώς είναι δυνατόν οι βρεφονηπιοκόμοι να έχουν το μυαλό τους στη δουλειά τους, όταν δεν ξέρουν εάν τον επόμενο μήνα θα έχουν δουλειά; Η πλειοψηφία των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς είναι συμβασιούχοι με 2μηνες, 6μηνες ή 8μηνες συμβάσεις. Πώς συμβιβάζεται αυτή η άθλια εργασιακή σχέση με το τόσο ευαίσθητο λειτούργημα της διαπαιδαγώγησης μικρών παιδιών; Παρ' όλ' αυτά, οι εργαζόμενες γυναίκες, που στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους γονείς που πάνε τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς, με αυτοθυσία προσπαθούν να φροντίσουν τα βρέφη και τα νήπια.

***

Οι λαϊκές οικογένειες, τα νέα ζευγάρια, οι εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς, χωρίς καμία αναμονή, πρέπει να παλέψουν για το δικαίωμα των παιδιών στη δημόσια και δωρεάν προσχολική αγωγή, διεκδικώντας: Αμεση κρατική επιχορήγηση στους δήμους για ν' αντιμετωπιστεί η σημερινή εκρηκτική κατάσταση. Να γίνουν δεκτά στους δημοτικούς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς όλα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που ζουν στη χώρα μας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αμεση αξιοποίηση κρατικών και δημοτικών κτιρίων. Να καταργηθούν τα τροφεία και οι πληρωμές από τους γονείς. Να μην κλείσει κανένας παιδικός σταθμός. Να μη γίνει καμία απόλυση εργαζομένου. Να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αποκλειστικά κρατικούς, δημόσιους, δωρεάν, σύγχρονους και ασφαλείς παιδικούς σταθμούς με κτιριακή επάρκεια, καταλληλότητα, υποδομή, ποιότητα του φαγητού, μόνιμο, εξειδικευμένο και επαρκές προσωπικό. Ενιαίο φορέα προσχολικής αγωγής, ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Κ. Πασ.

 Η προστασία του παιδιού σε μια άλλη κοινωνία

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣΣάββατο 2 Αυγούστου 2014

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τους παιδικούς σταθμούς και την αγωνία των γονιών, έχει σημασία να ξαναθυμίσουμε ορισμένα πράγματα: Tο τι σημαίνει να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα και η σωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γιατί εκτός από το μεροκάματο για τους γονείς, έχει πολύ μεγάλη σημασία για το ίδιο το παιδί η προσχολική αγωγή, το περιεχόμενό της, το τι κάνουν τα παιδιά μέσα στους παιδικούς σταθμούς. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα στοιχεία σχετικά με το τι σημαίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα του παιδιού.

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δημιουργήθηκε ένα πλέγμα μέτρων προστασίας της μητέρας και του παιδιού από τη βρεφική ηλικία. Το σοβιετικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών που θα της επέτρεπαν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, δηλαδή τη δουλειά και το σπίτι με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της.

***

Πιο συγκεκριμένα: Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια Σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140.000 παιδικούς σταθμούς. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε παιδί που να μην πηγαίνει σε παιδικό σταθμό. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους. Εν έτει 2013, στην καπιταλιστική Ιταλία, ζητάνε από τις οικογένειες παιδιών που πάνε στα σχολεία να πληρώνουν έως και 3 ευρώ το δικό τους φαγητό! Στην Ελλάδα, κόβουν ακόμα κι από το φαΐ των παιδιών για να καλύψουν ανάγκες και να πάρουν κι άλλα παιδιά στους σταθμούς. Το ξεκίνησαν πέρσι και φέτος θέλουν να το ξανακάνουν...

Στη Σοβιετική Ενωση πρόβλημα διατροφής δεν υπήρχε. Το φαινόμενο με τα υποσιτισμένα παιδιά, που λιποθυμούν στα σχολεία ή στους παιδικούς σταθμούς, ήταν άγνωστο. Η μεταφορά των παιδιών, όπου χρειαζόταν, γινόταν με έξοδα του κράτους και όχι να πρέπει ο γονιός να πληρώνει και γι' αυτό, όπως γίνεται εδώ.

Την προστασία της υγείας των παιδιών αναλάμβαναν τα ιδρύματα για τη θεραπεία και την πρόληψη παιδικών ασθενειών, τα νοσοκομεία παίδων, πολυκλινικές, παιδικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων, σανατόρια, βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τμήματα σχολικής υγιεινής, υγειονομικοί σταθμοί κ.ά. Βασικό ρόλο στην ιατρική περίθαλψη των παιδιών έπαιζαν οι παιδικές πολυκλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Για πρώτη φορά στον κόσμο καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδιάτρους και μόνιμες νοσοκόμες.

***

Ολα αυτά τα είχε πετύχει ένα κράτος σοσιαλιστικό, μια εξουσία που ανήκε στην εργατική τάξη, το λαό. Ηταν κατακτήσεις της κοινωνίας, που πάλευε με στόχο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, ή παραμένουν άλυτα ή ακόμα και αφαιρούνται κατακτήσεις εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό.

Αυτά τα στοιχεία έχουν τη δική τους σπουδαία σημασία, ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση, με την πολιτική τους, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, επιχειρούν να καλλιεργήσουν την αντίληψη στους εργαζόμενους ότι πρέπει να κάνουν εκπτώσεις από τις πραγματικές τους ανάγκες. Και να συμβιβαστούν με την πείνα, τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία, τη μισή δουλειά, με το να μην μπορούν να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό ή να πρέπει να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για τροφεία...

Κ. ΠΑΣ.