Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Κυριακή 19 Οχτώβρη
2014
Οι ομαδικές απολύσεις και γενικότερα
η περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας βρίσκονται αυτή την περίοδο στο
προσκήνιο της επικαιρότητας. Βρίσκονται στα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί για
την επόμενη περίοδο, με τον κλασικό μανδύα των «προαπαιτούμενων» αλλά και στην
πολιτική συζήτηση, με διαφορετικές αστικές απόψεις για το θέμα να διασταυρώνουν
τα ξίφη τους. Καταγράφονται ως μια από τις «σκληρές» απαιτήσεις της τρόικας και
του ΔΝΤ, ενώ η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΓΣΕΕ εμφανίζονται, για μια ακόμα φορά,
τάχα να «χαράσσουν κόκκινες γραμμές».
Στη συγκυρία αυτή έχει μεγάλη σημασία να συζητηθεί πλατιά, και μέσα στο
κίνημα, γιατί το κεφάλαιο προχωρά σε τέτοια μέτρα και κυρίως από ποια σκοπιά
πρέπει να αντιταχθούν σ' αυτά οι λαϊκές δυνάμεις.
Το βασικό τους
επιχείρημα υπέρ της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων
Τα επιχειρήματα της κυρίαρχης
αντίληψης υπέρ των ομαδικών απολύσεων είναι απλά: Η απελευθέρωση των απολύσεων επιτρέπει ταχύτερο άνοιγμα και κλείσιμο
επιχειρήσεων και δίνουν «ανάσα» στον «επιχειρηματικό κόσμο» που ασφυκτιά από το
σκληρό σημερινό σύστημα προστασίας. Επιτρέπει να γίνονται πιο «ριψοκίνδυνες» επενδύσεις, αφού μια επένδυση που
πέφτει έξω έχει μικρότερο κόστος για τον επιχειρηματία. Η κινητικότητα στην
αγορά εργασίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η απελευθέρωση των
απολύσεων, επιτρέπει την ευκολότερη
μετακίνηση του εργατικού δυναμικού από κλάδο σε κλάδο, από επιχείρηση σε
επιχείρηση. Τελικά, υποστηρίζει το βασικό αστικό επιχείρημα, μέσα απ' τη
διαδικασία αυτή, η απελευθέρωση των απολύσεων οδηγεί στην παραγωγή νέου πλούτου, νέων επιχειρήσεων και πάνω απ' όλα
στη δημιουργία των πολυπόθητων νέων θέσεων εργασίας. Χαρακτηριστικά,
αναφέρει σε άρθρο της στην «Καθημερινή» η κ. Αντιγόνη Λυμπεράκη: «Η λογική
απελευθέρωσης των απολύσεων είναι για να μπορούν να δημιουργηθούν νέες
δουλειές, όταν επιτέλους θα έρθει η ανάκαμψη».
Πυρήνας της αστικής θέσης είναι ότι οι ομαδικές απολύσεις συμβάλλουν στο να
διασφαλισθεί φθηνότερη εργατική δύναμη, διευκολύνουν τις νέες επενδύσεις, που
είναι τελικά ο δρόμος, για να έρθει η ανάπτυξη και μέσα απ' αυτήν η λαϊκή
ευημερία.
Το επιχείρημα αυτό έχει φυσικά ορισμένα στοιχεία αλήθειας. Πράγματι,
αναγκαία προϋπόθεση για να έρθουν νέες επενδύσεις είναι η διασφάλιση
ικανοποιητικού ποσοστού κέρδους των επενδύσεων. Το σύνολο των μέτρων που
λαμβάνονται όλο το προηγούμενο διάστημα και που προωθούνται στη συνέχεια έχουν
αυτό το χαρακτήρα. Η απελευθέρωση των απολύσεων, η δυσκολία οργάνωσης του
εργατικού κινήματος οδηγούν σε φθηνότερη εργατική δύναμη και συνεπώς δίνουν νέα
κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο για να έρθουν επενδύσεις. Αυτή τη κατεύθυνση
ακολουθεί διαχρονικά και η πολιτική της ΕΕ. Η κινητικότητα στην αγορά
εργασίας θεωρείται ως ένας από τους βασικούς πυλώνες που διασφαλίζουν την
ανταγωνιστικότητα των ομίλων.