Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι εφάρμοσε «κοινωνική πολιτική», πήρε μέτρα για τους φτωχούς, τα οποία τώρα θα καταργήσει η ΝΔ, αν βγει κυβέρνηση...
Ο διαγκωνισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για το ποιος θα ...«πρωτοπροστατέψει» τάχα τους φτωχούς και εξαθλιωμένους που δημιούργησε η δική τους πολιτική, είναι προκλητικός.
Ο ένας - ο ΣΥΡΙΖΑ - παρουσιάζει με θράσος ως «κοινωνική πολιτική», που βρίσκεται τάχα σε κίνδυνο, ορισμένα επιδόματα πτωχοκομείου που θέσπισε τα προηγούμενα χρόνια για τους απόλυτα εξαθλιωμένους. Τα επιδόματα αυτά δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τα δικαιώματα που ξήλωσαν για όλους, αλλά αποτελούν συμπλήρωμα και όχι «αντίβαρο» της αντιλαϊκής πολιτικής που ο ίδιος εφάρμοσε.
Ο άλλος - η ΝΔ - διεκδικεί την «πατρότητα» των επιδομάτων πτωχοκομείου, διαβεβαιώνει ότι θα τα διατηρήσει και ότι θα προσθέσει μερικά ακόμα ψίχουλα, για όσους τα επόμενα χρόνια θα συνεχίζουν να βλέπουν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, αφού θα συνεχίζει την ίδια βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική.
Στην πραγματικότητα, και εδώ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ετοιμάζονται να δώσουν ο ένας στον άλλο την αντιλαϊκή σκυτάλη για να συνεχίσει ο επόμενος στον ίδιο βάρβαρο δρόμο.
Η «συνέχεια» αυτή εξηγείται, γιατί και οι δυο έχουν ως προμετωπίδα της πολιτικής τους τη στήριξη του κεφαλαίου, που τσακίζει το λαό, σαρώνει δικαιώματα για τα κέρδη των επιχειρηματιών. Η πολιτική αυτή σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, ανακύκλωση της φτώχειας, εργασιακή ζούγκλα, επέκταση της φοροληστείας στο λαό, παραπέρα περικοπές δαπανών αναγκαίων για το λαό, αλλά «περιττών» για το κεφάλαιο, στο πλαίσιο και της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» στην οποία όλοι τους δεσμεύονται.
Τα μέτρα ανακύκλωσης και μοιράσματος της φτώχειας, ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς, αποτελούν το αναγκαίο «συμπλήρωμα» αυτής της «αναπτυξιακής» πολιτικής. Πρόκειται για μέτρα μέσα στον «στενό κορσέ» της δημοσιονομικής σταθερότητας και των συμφωνηθέντων στα μνημόνια, με αποκλειστικό σκοπό τη διαχείριση της φτώχειας και μάλιστα με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος για το κράτος.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι πολλά απ' αυτά τα μέτρα (βλέπε π.χ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) τα «κληρονόμησε» η σημερινή κυβέρνηση από την προηγούμενη, των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η οποία, σε συνθήκες μνημονιακής αντιλαϊκής επέλασης, είχε αναδειχτεί σε «μετρ» της ανακύκλωσης της φτώχειας, σε συνεργασία βέβαια και τότε με την τρόικα.
Ούτε είναι τυχαίο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μέτρων που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως «κοινωνική πολιτική», προβλέπονται «με το νι και με το σίγμα» από τις συμφωνίες με τους δανειστές, ως «εξισορροπητικές παρεμβάσεις» στα φορολογικά και άλλα μέτρα που τσακίζουν και θα συνεχίσουν να τσακίζουν την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων τα επόμενα χρόνια.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν συγκεντρώσει πολύτιμη πείρα και για το τι σημαίνουν για τη ζωή του τα μέτρα αυτά. Η πραγματικότητα λέει ότι τα περίφημα «θετικά μέτρα» και τα μέτρα «κοινωνικής πολιτικής» γίνονται τελικά αέρας κοπανιστός, αφού εξουδετερώνονται από το συνολικό αντιλαϊκό πλαίσιο που βρίσκεται σε πλήρη ισχύ και εμπλουτίζεται συνεχώς.
Και κάτι παραπάνω: Η πλειοψηφία τους έχει ως προϋπόθεση την «υπεραπόδοση» των αντιλαϊκών στόχων, να έχουν πιαστεί δηλαδή τα πρωτογενή πλεονάσματα που τα χρυσοπληρώνει ο λαός με φοροαφαίμαξη και περικοπές σε κρατικές δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις, Παιδεία κ.τ.λ.
Με άλλα λόγια, κυβέρνηση και «θεσμοί» θα συνεχίσουν να παίρνουν δέκα από το λαό με τα χαράτσια, τους φόρους και τις περικοπές και «αν και όποτε» να επιστρέφουν το ένα, το οποίο μάλιστα προορίζεται μόνο για τους πιο φτωχούς και ανήμπορους. Στον στενό κορσέ των μνημονίων διαρκείας δεν χωράνε ούτε ανάκτηση απωλειών ούτε - πολύ περισσότερο - σύγχρονα δικαιώματα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μάλιστα - με τη «δημοσιονομική πειθαρχία» κορόνα στο κεφάλι τους - ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ουσιαστικά ζητάνε από το λαό να διαλέξει τι θα χάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Για να μη μειωθεί το αφορολόγητο, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, των υψηλών συντελεστών φορολογίας για τα λαϊκά στρώματα, τη διατήρηση της «εισφοράς αλληλεγγύης».
Επομένως, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανταγωνίζονται «στον πάτο του βαρελιού» σε ό,τι αφορά τις λαϊκές ανάγκες, για το ποιανού η πολιτική μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί τη φτώχεια.
Ο λαός μας, όμως, πρέπει να σκεφτεί όχι με τι όρους θα διατηρείται, θα ανακυκλώνεται και θα γιγαντώνεται η φτώχεια στην οποία θα βυθίζεται, αλλά το πώς θα βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο που τον πάει όλο και παρακάτω. Το πώς θα ζήσει όπως δικαιούται, με βάση δηλαδή τις σύγχρονες ανάγκες του, τον τεράστιο πλούτο που παράγει, τις μεγάλες σημερινές δυνατότητες. Και ο κύκλος αυτός μπορεί να σπάσει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση αναλάβει την επόμενη μέρα τη σκυτάλη από τη σημερινή.
Η απάντηση λοιπόν μπορεί να δοθεί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές, ώστε από καλύτερες θέσεις να δοθεί ο αγώνας για μέτρα πραγματικής ανακούφισης και στήριξης των λαϊκών στρωμάτων, ο αγώνας για την ανάκτηση των απωλειών, για να δοθεί με καλύτερους όρους η οργάνωση της αντεπίθεσης, με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.
