Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

«Κατάκτησε το αδύνατο»... ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ ΣΤΟ 41ο ΦΕΣΤΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

ΠΗΓΗ 902.gr  Δημοσίευση: Σάβ, 10/10/2015 - 23:13 Τελευταία Ενημέρωση: Κυρ, 11/10/2015 - 12:37
Μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην Κεντρική Σκηνή το λόγο πήρε ο ενιαίος και αδιαίρετος λόγος του ποιητή Νίκου Καββαδία και οι μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, με τον άχρονο «Σταυρό του Νότου» και τις τις «Γραμμές των Οριζόντων» που αποκαλύπτουν ένα σχεδόν μοιραίο δεσμό του συνθέτη με τον Καββαδία.
Ο Θάνος Μικρούτσικος ευχαρίστησε την ΚΝΕ για την πρόσκληση για δύο όπως είπε λόγους. Ο ένας είναι η εκ νέου παρουσία του και ο δεύτερος γιατί η πρόσκληση αφορούσε στην παρουσίαση ολόκληρης της δουλειάς του για τον Καββαδία.
Μίλησε για την καβαδδιομανία, που όπως είπε «δεν μπορεί να εξηγηθεί αν περιοριζόταν μόνο στη ζωή των ναυτικών και στη θάλασσα. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας ποιητής και ένας λογοτέχνης που έχει συναρπάσει τρεις γενιές να το έχει πετύχει αναφερόμενος μόνο σε εξωτικά ταξίδια. Έχει πολιτικό μήνυμα. Ας θυμηθούμε τον στίχο "Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία". Τι λέει στους νέους; "Πιάστε το αδύνατο!"».
«Μπορεί η περίοδος που ζούμε να καλύπτεται από σκοτάδι», είπε ο Θ. Μικρούτσικος, «να χαρακτηρίζεται από μια βαρβαρότητα, αλλά το όνειρο δεν σταματά. Ονειρεύομαι μαζί με άλλους να αλλάξω τα πράγματα. Θεωρώ επίσης ότι το όνειρο πάει μαζί με το "εμείς". Διάβασα ένα σύνθημα σε ένα τοίχο τις προάλλες: "Μόνος σου μπορείς να πας γρήγορα. Μαζί μπορούμε να πάμε μακριά"».
Έτσι, λοιπόν, προλόγισε το πρόγραμμα που ετοίμασε με τίτλο «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται... Κατάκτησε το αδύνατο». Ενορχήστρωση: Θύμιος Παπαδόπουλος. Επί σκηνής: Κώστας Θωμαΐδης, Άννα Λινάρδου, Αφροδίτη Μάνου, Μίλτος Πασχαλίδης. Ο Καββαδίας, σήμερα, 40 χρόνια μετά το θάνατό του, είναι πάνω απ' όλα ο ποιητής που θα γοητεύει πάντα. «Φεύγοντας» στις 10 Φλεβάρη του 1975, μας άφησε τα «ταξίδια» του αιώνια παρακαταθήκη, «κι ο λόγος» του «μες στο μυαλό» μας «να σφυρίζει».

Μας ταξιδεύει πάντα «σε δύσκολες βάρδιες», στα «παράξενα της Ίντια», στη «Νότιο Κίνα», «στην πλάτη της θαλάσσης»... στο μπαρ Ρετζίνα - στη Μαρσίλια... Και με συντροφιά... τον Γουίλι, τον μαύρο θερμαστή που «Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μι' αθώα καρδιά». Τραγούδησαμε όλοι μαζί, χάρη στον Θάνο Μικρούτσικο και την ευτυχή «συνάντησή» του με τον ποιητικό λόγο του Καββαδία... «Κάποια νυχτιά, μέσα στο μπαρ Ρετζίνα - στη Μαρσίλια, για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό, έφαγε αυτός μιαν αδειανή στην κεφαλή μποτίλια. Μια μέρα τον αφήσαμε στυγνό απ' τον πυρετό, πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει. Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ, και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη»...
Ακούγοντας τους καλλιτέχνες να τραγουδούν, γίνεται φανερό ότι υπάρχει μία ουσιαστική σχέση μεταξύ των τεκταινομένων στη σκηνή και των ανθρώπων που παρακολουθούν. Είναι μια σχέση ουσιαστική, αλληλοεμψύχωσης. Σε δύσκολους καιρούς, η αποστολή της σοβαρής Τέχνης είναι να εμψυχώνει. Και οι συντελεστές της συναυλίας το επιβεβαιώνουν.