ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Σάββατο 30 Μάη 2015 -
Κυριακή 31 Μάη 2015
Ιδιαίτερο
ενδιαφέρον είχαν οι θεματικές παρεμβάσεις που έγιναν από συνδικαλιστές στην ημερίδα
του ΠΑΜΕ για το Ασφαλιστικό, το περασμένο Σάββατο, 23 Μάη. Σε προηγούμενο
φύλλο, ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε εκτενή αποσπάσματα από την κεντρική εισήγηση
στην ημερίδα. Σήμερα, συνεχίζουμε με τη δημοσίευση δύο από τις παρεμβάσεις που
ακολούθησαν, με θέμα την ιδιωτική Ασφάλιση και τα Επαγγελματικά Ταμεία.
Η ιδιωτική ασφάλιση και οι ανατροπές σε Υγεία
και συντάξεις
Του Νίκου Νιάνιου,
μέλους της Επιτροπής Αγώνα του ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους των ασφαλιστικών
εταιρειών
Παρουσιάζοντας τις
εξελίξεις στο χώρο της Υγείας από τη σκοπιά της ιδιωτικής ασφάλισης, μπορούμε
να σταθούμε στα εξής: Παρά το γεγονός
ότι τη διετία 2011 - 2012 οι περισσότερες εταιρείες του κλάδου είχαν σημαντικές
ζημιές και ειδικά οι μεγαλύτερες λόγω του PSI, καμία από τις πολυεθνικές
ασφαλιστικές εταιρείες δεν αποχώρησε από την Ελλάδα. Αντίθετα, όλες τους
ενίσχυσαν κεφαλαιακά τα εγχώρια παραρτήματά τους.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί
αυτό; Είναι απλό. Οι ασφαλιστικές εταιρείες αναμένουν πως τα επόμενα χρόνια, κύρια στο κλάδο της Υγείας και στις
συντάξεις, θα αποκομίσουν στην Ελλάδα τεράστια κέρδη. Αυτό το λένε και το
αναλύουν επισήμως σε κάθε συνέδριο και ημερίδα της Ενωσης Ασφαλιστικών
Εταιρειών Ελλάδος. Το τονίζουν ξανά και ξανά προς τους εργαζόμενούς τους,
ειδικά την τελευταία διετία που έχουν ανακάμψει τα κέρδη τους.
Οι τάσεις σε αυτήν την
κατεύθυνση είναι ξεκάθαρες: Από το 2009,
πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, μέχρι το 2014, η «παραγωγή
ασφαλίστρων» (τζίρος) στον κλάδο ασθενειών έχει τριπλασιαστεί, ενώ στις
ασφαλίσεις υγείας έχει διπλασιαστεί. Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό εν
μέσω κρίσης. Γίνεται όμως ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν συνυπολογίσει κανείς ότι
την ίδια περίοδο τα ασφάλιστρα ανά
συμβόλαιο μειώθηκαν. Δηλαδή, το πλήθος των συμβολαίων σε αυτούς τους
ασφαλιστικούς κλάδους αυξήθηκε ακόμη περισσότερο.
Πρέπει εδώ να πούμε
ότι η «μείωση» των ασφαλίστρων σε αυτούς τους κλάδους προκύπτει κυρίως χάρη στο «άνοιγμα» του ΕΟΠΥΥ στις ιδιωτικές
κλινικές/ιδιωτικά νοσοκομεία κ.τ.λ. Δηλαδή, στα νέα συμβόλαια Υγείας που
προσφέρουν τα τελευταία χρόνια, οι ασφαλιστικές δεν καλύπτουν όλο το ποσό της
περίθαλψης στις ιδιωτικές κλινικές, αλλά «χρεώνουν» ένα ποσοστό στον ΕΟΠΥΥ.
Με άλλα λόγια και η Κοινωνική Ασφάλιση χρεώνεται και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές
αυξάνουν την πελατεία και τα κέρδη τους.
Είναι κι αυτό ένα
δείγμα της «σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» στο χώρο της Υγείας. Είναι
μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όταν
ο υπουργός υγείας, Π. Κουρουμπλής, πριν από ένα δίμηνο μίλησε για κατάργηση των
συμβάσεων του ΕΟΠΥΥ με τις ιδιωτικές κλινικές/νοσοκομεία, αμέσως στο χώρο
άρχισε να συζητιέται ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα αυξηθούν ραγδαία τα
ασφάλιστρα των συμβολαίων Υγείας, ακόμη και κατά 25%.
Το σύστημα των
«τριών πυλώνων»
Αλληλένδετο με το
κομμάτι της Υγείας είναι το κομμάτι των συντάξεων και συνολικά των ασφαλιστικών
ταμείων. Εδώ και χρόνια, η Ενωση Ασφαλιστικών Εταιρειών προτείνει και διεκδικεί
να ανοίξει ο «δεύτερος πυλώνας της
Ασφάλισης» (τα σημερινά επικουρικά ταμεία) στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Στα χρόνια της κρίσης, η απαίτηση
αυτή πήρε το χαρακτήρα ακόμη και συγκεκριμένων προτάσεων.
Μία τέτοια πρόταση - πακέτο της Ενωσης
Ασφαλιστικών Εταιρειών, που έγινε προ διετίας, προέβλεπε τα εξής:
Εναν υποχρεωτικό πρώτο πυλώνα Ασφάλισης που θα δίνει 360 ευρώ σύνταξη και
ελάχιστες παροχές Υγείας.
Εναν δεύτερο πυλώνα επαγγελματικής ασφάλισης
και όχι επικουρικής, που θα
λειτουργεί με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα («ατομικές μερίδες»). Τα διάφορα
επαγγελματικά Ταμεία θα τα διαχειρίζονται οι ασφαλιστικές εταιρείες ή
συμπράξεις ασφαλιστικών εταιρειών. Δε θα καθορίζουν οι ΣΣΕ τις εισφορές,
αλλά το κράτος και η αγορά. Ο πελάτης ασφαλιζόμενος θα επιλέγει όποιο
επαγγελματικό Ταμείο θέλει, ανεξαρτήτως του κλάδου στον οποίο δουλεύει. Τα
επαγγελματικά Ταμεία, δηλαδή, θα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, κυνηγώντας
πελατεία, βάσει ασφαλίστρων, καλύψεων και παροχών, θα λειτουργούν ως άλλες
ασφαλιστικές εταιρείες.
Ο τρίτος πυλώνας θα είναι η ιδιωτική ασφάλιση, όπως υπάρχει και
σήμερα.
Φυσικά, οι
ασφαλιστικές εταιρείες δεν έφτασαν να αποθρασυνθούν έτσι από μόνες τους. Η
παραπάνω πρόταση, για παράδειγμα, ουσιαστικά υλοποιεί όλες τις κατευθύνσεις
της ΕΕ σχετικά με την Κοινωνική Ασφάλιση, με τον πυρήνα των οποίων συντάσσεται
και η σημερινή κυβέρνηση.
Η μείωση των παροχών και των συντάξεων των
Ταμείων κύριας ασφάλισης είναι από τα μόνιμα χαρακτηριστικά των πολιτικών που
ακολούθησαν οι κυβερνήσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το επιπλέον στοιχείο των τελευταίων ετών, που
ήρθε κατά παραγγελία του ιδιωτικού κεφαλαίου και των ασφαλιστικών εταιρειών,
είναι πως τέθηκε σε εφαρμογή ο - ψηφισμένος από το 2002 - νόμος για την
επαγγελματική ασφάλιση.
Ετσι, μετά το PSI που άφησε τα επικουρικά Ταμεία
με ψίχουλα στα αποθεματικά τους, ήρθε η μετατροπή τους σε επαγγελματικά Ταμεία
και η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» να τα αποτελειώσει, προδιαγράφοντας τη
σταδιακή διάλυσή τους και το άνοιγμα αυτής της «αγοράς» στην ιδιωτική ασφάλιση.
Η ευρωπαϊκή οδηγία
«Solvency 2»
Πάνω σε αυτό το θέμα,
έχει ενδιαφέρον και η περσινή νομοθετική ρύθμιση της τότε κυβέρνησης (που δε
φαίνεται να αναιρεί η σημερινή), προκειμένου να επιταχύνει τις εξελίξεις.
Συγκεκριμένα, τον Απρίλη του 2014 ΝΔ - ΠΑΣΟΚ
ψήφισαν την κατάργηση των «κοινωνικών πόρων» που είχαν μια σειρά επικουρικά
Ταμεία, εντείνοντας την οικονομική τους ασφυξία. Διόλου τυχαία, βέβαια, με τον ίδιο νόμο, έδιναν επιπλέον κίνητρα και φοροαπαλλαγές
σε εργοδότες και εργοδοτικές οργανώσεις για τη σύναψη ομαδικών ασφαλιστηρίων
συμβολαίων για τους εργαζομένους τους.
Η υλοποίηση όλων αυτών
των κατευθύνσεων πάει χέρι - χέρι με ανακατατάξεις εντός του συγκεκριμένου
κλάδου, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά. Ετσι, είναι σε πλήρη εξέλιξη η
προσαρμογή όλων των ασφαλιστικών εταιρειών της ΕΕ στην οδηγία «Solvency 2», που
τίθεται σε πλήρη εφαρμογή από 1/1/2016.
Βασικός στόχος της οδηγίας είναι να πιέσει πανευρωπαϊκά προς την κατεύθυνση
μιας «ενιαίας ασφαλιστικής αγοράς», όπου θα κυριαρχούν μεγάλοι μονοπωλιακοί
όμιλοι. Αυτό που επιδιώκουν είναι να
δημιουργήσουν επιχειρηματικά σχήματα που θα έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια, ώστε
να αναλάβουν τη διαχείριση ολόκληρων ασφαλιστικών οργανισμών.
Στην Ελλάδα, αυτή η οδηγία και η λογική της
σήμανε μεταξύ άλλων τα εξής: Τη μείωση κατά 1/3 των εταιρειών που
δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο κλάδο την τελευταία 10ετία. Την υπαγωγή των ασφαλιστικών υπό τον έλεγχο
της ΤτΕ, ώστε να επιταχυνθούν οι αλλαγές αυτές. Την μείωση κατά 2.000 - 3.500 των θέσεων εργασίας στις
ασφαλιστικές εταιρείες τη τελευταία 5ετία. Τη μεγάλη οικονομική πίεση προς
τους «ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές», ώστε να φύγουν από τη μέση κ.ά.
Αυτές οι εξελίξεις
αναμένεται να επιταχυνθούν ακόμη περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη πώληση
από την Τράπεζα Πειραιώς της Αγροτικής Ασφαλιστικής στη γερμανική πολυεθνική
ERGO, ενώ αναμένεται το επόμενο διάστημα η ΕΤΕ και η Eurobank να κάνουν το ίδιο
με τις δικές τους θυγατρικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε τη θέση για μία μεγάλη
δημόσια ασφαλιστική εταιρεία, την Εθνική, που θα παίζει ρόλο «ρυθμιστή» στην
αγορά, προς όφελος τάχα «των καταναλωτών». Εμπειρία όμως πλέον έχουμε όλοι
και καταλαβαίνουμε πως σημασία δεν έχει
τι ποσοστό μετοχών θα έχει το Δημόσιο σε μία επιχείρηση (στην οποία το 1/3 των
εργαζομένων είναι και παραμένουν ενοικιαζόμενοι), αλλά προς όφελος ποιου
λειτουργεί αυτή, όπως και το σύνολο του συγκεκριμένου κλάδου.
Εξω οι ιδιώτες από
Υγεία - Ασφάλιση
Πρέπει, λοιπόν, να το
ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: Κάθε
δραστηριοποίηση του κεφαλαίου στο χώρο της Υγείας, της Πρόνοιας, των συντάξεων
υπονομεύει το δικαίωμα του λαού στη Δημόσια και Δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση.
Φέρνει μαζί της τα επιχειρηματικά κριτήρια, τα «μηδενικά ελλείμματα», τις
«ατομικές μερίδες», τα όρια στο τι παροχές δικαιούται κανείς, που αν τις
ξεπεράσει, πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του.
Γι' αυτό και στην παρέμβασή μας στους εργαζόμενους του συγκεκριμένου κλάδου δίνουμε μεγάλη σημασία, πέρα από τα
εργασιακά ζητήματα του χώρου, στην ιδεολογική παρέμβαση για το τι είναι τα ασφαλιστικά ταμεία και η Κοινωνική Ασφάλιση, για ποιο
λόγο είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και το δικό τους να μην υπάρχει
καμία δραστηριοποίηση των ασφαλιστικών εταιρειών στους συγκεκριμένους τομείς
κ.τ.λ.
Μια τέτοια παρέμβαση
είναι ένα δύσκολο και σύνθετο καθήκον. Ακόμη περισσότερο που οι συνδικαλιστικές
ηγεσίες στο συγκεκριμένο χώρο, στις οποίες κυριαρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συμπράττει
ανοιχτά με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, παίζουν ενεργό ρόλο στην προώθηση των επιδιώξεων του
κεφαλαίου και πολεμούν κάθε προσπάθεια παρέμβασης του ΠΑΜΕ προς την αντίθετη
κατεύθυνση.
Είναι όμως μονόδρομος,
προκειμένου να υπερασπίσουμε το δικαίωμα κάθε εργαζόμενου σε δημόσιες, δωρεάν
και αναβαθμισμένες παροχές Υγείας, στο ύψος των σύγχρονων αναγκών τη εργατικής
- λαϊκής οικογένειας, δυνατότητα να παρέχονται σήμερα.
Επαγγελματικά Ταμεία: Φουρνέλο στα θεμέλια της
Κοινωνικής Ασφάλισης
Της Γιώτας
Ταβουλάρη, προέδρου της ΟΕΦΣΕΕ και μέλους τη Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ
Τα Επαγγελματικά
Ταμεία είναι κατασκεύασμα που προωθεί το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του
εκπρόσωποι στην Ελλάδα και στην ΕΕ, με στόχο την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της
Κοινωνικής Ασφάλισης και την ανάληψη του βάρους της Ασφάλισης από τους ίδιους
τους εργαζόμενους. Ερχονται να απαλλάξουν το κράτος από την υποχρέωση να
στηρίζει δημόσιο σύστημα Ασφάλισης και υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να
πληρώνουν για υπηρεσίες που έχουν ανάγκη και αφορούν στην ίδια τους τη ζωή.
Τα Ταμεία
Επαγγελματικής Ασφάλισης, σύμφωνα με το νόμο 3029/2002 (ν. Ρέππα), είναι Ταμεία που λειτουργούν με την αρχή
της ανταποδοτικότητας και με ατομικές μερίδες, που σημαίνει ότι ο κάθε
ασφαλισμένος λαμβάνει παροχές ανάλογα με το ύψος των εισφορών που μπορεί να
καταβάλει. Δεν υπάρχει, δηλαδή, ο αναδιανεμητικός χαρακτήρας που είναι
και το βασικό γνώρισμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Η ποιότητα των παροχών
εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα του κάθε μέλους, αλλά και από τη
συνολική οικονομική κατάσταση του Ταμείου.
Το ύψος των συντάξεων στα Επαγγελματικά Ταμεία
υπολογίζεται σε καθαρά κεφαλαιοποιητική βάση, σύμφωνα με τα άρθρα 7 και 8 του ν. 3029/2002. Η Επαγγελματική Ασφάλιση είναι ο δεύτερος από τους «τρεις πυλώνες»
ασφάλισης που προωθεί η ΕΕ. Ο πρώτος είναι η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση σε ένα
ελάχιστο, συνεχώς συρρικνούμενο επίπεδο και ο τρίτος η ιδιωτική Ασφάλιση.
Η αντικατάσταση των Επικουρικών Ταμείων από τα
Επαγγελματικά Ταμεία (ΕΤ) είναι κατεύθυνση της ΕΕ διατυπωμένη στην «Πράσινη
Βίβλο» σχετικά με το μέλλον
των συνταξιοδοτικών συστημάτων στην Ευρώπη. Η εδραίωση και επέκταση των Επαγγελματικών Ταμείων προϋποθέτουν την
εξαφάνιση των Επικουρικών. Αρα, για να καθιερωθούν ως ο «δεύτερος πυλώνας»
της Ασφάλισης, θα πρέπει η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση να εκλείψει, τουλάχιστον
σε ό,τι αφορά την επικούρηση, και θα πρέπει να οργανωθεί με τον τρόπο που
λειτουργεί και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Στην κατεύθυνση αυτή βρίσκονται οι
αντιασφαλιστικοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και προβλέπουν ότι η επικουρική Ασφάλιση δεν χρηματοδοτείται και πλέον δεν υπάρχει
εγγύηση από το κράτος. Αν δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα των Ταμείων ή
κλάδων επικουρικής Ασφάλισης, δεν καλύπτεται το έλλειμμα από τον κρατικό
προϋπολογισμό. Ετσι πληρώνουν τα
ασφαλιστικά ταμεία τη «χρηματοπιστωτική σταθερότητα» και την ανταγωνιστικότητα,
την «οικονομική ανάπτυξη» του καπιταλισμού.
Η συγχώνευση, που στην ουσία αποτελεί πορεία
προς την κατάργηση όλων των επικουρικών Ταμείων, συνδέεται με νέα μείωση
εργοδοτικών εισφορών, με νέα μείωση του εργοδοτικού «κόστους». Οι μειωμένες εισφορές θα λειτουργήσουν ως
κίνητρο για τη συμμετοχή στα επαγγελματικά Ταμεία, ενώ θα δοθούν ενδιάμεσα
φορολογικά κίνητρα.
Σε αυτήν την
κατεύθυνση, γίνεται αναμόρφωση των νομοθετικών ρυθμίσεων για τα επαγγελματικά
Ταμεία και τις επαγγελματικές συντάξεις με συμμετοχή και της ιδιωτικής
ασφάλισης. Η ιδιωτική ασφάλιση, μέσω των
ασφαλιστικών εταιρειών (κυρίως πολυεθνικά μονοπώλια) και των επαγγελματικών
Ταμείων, αποκτά προνομιακό ρόλο.
Από τη «Σκύλλα» στη
«Χάρυβδη»
Σε αυτούς τους
σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του επιτελείων, εντάσσεται
και ο αντιασφαλιστικός νόμος 4052/12 -
εφαρμοστικός του «Μνημονίου ΙΙ». Με το νόμο αυτό, όλα τα Επικουρικά Ταμεία ενοποιήθηκαν στο ΕΤΕΑ, ενώ όσα
«επέλεξαν», μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων των ασφαλισμένων να μην
ενταχθούν στο ΕΤΕΑ, μετατράπηκαν
αυτοδίκαια σε Επαγγελματικά Ταμεία - Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.
Οι δύο αυτές δήθεν
εναλλακτικές επιλογές είναι για τους ασφαλισμένους η «Σκύλλα» και η «Χάρυβδη».
Αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου αντιασφαλιστικού και αντεργατικού νομίσματος.
Τόσο το ΕΤΕΑ όσο και τα ΝΠΙΔ - Επαγγελματικά
Ταμεία που δημιουργήθηκαν, λειτουργούν σε βάρος των εργαζομένων, αφού οι
ασφαλισμένοι γνωρίζουν μόνο το ύψος των εισφορών που δίνουν, αλλά όχι τι
σύνταξη θα πάρουν και αν θα την πάρουν.
Πρόκειται για τη
λεγόμενη «μετατόπιση από συστήματα
καθορισμένων παροχών σε συστήματα καθορισμένων εισφορών». Και στη μια και
στην άλλη περίπτωση, οι ασφαλισμένοι οδηγούνται σε δύσκολες καταστάσεις και
περιπέτειες, έχουμε μείωση των επικουρικών συντάξεων, κατάργηση του δημόσιου
και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης.
Η μετατροπή σε ΝΠΙΔ - Επαγγελματικό Ταμείο, η
επιλογή της δήθεν «αυτονομίας» και «αυτοδιαχείρισης» δεν αποτελεί καλύτερη
εναλλακτική λύση έναντι της ένταξης στο ΕΤΕΑ. Η πραγματικότητα είναι
αδιάψευστη:
Τα έσοδα των Ταμείων μειώνονται, όσο μειώνονται
οι εργοδοτικές εισφορές και όσο η ανασφάλιστη εργασία και η εισφοροδιαφυγή
αυξάνονται. Οι απολύσεις, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι μειώσεις των
μισθών με το τσάκισμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αυξάνουν ακόμα
περισσότερο τις απώλειες στα έσοδα. Αυτό σημαίνει ότι τα «ανεξάρτητα» Ταμεία οδηγούνται σε μειώσεις συντάξεων
- παροχών ή και σε αυξήσεις στις εισφορές των εργαζομένων.
Τα μειωμένα, με το περιβόητο «κούρεμα» των
ομολόγων, αποθεματικά γίνονται ακόμα πιο επισφαλή, αφού ένα ΝΠΙΔ μπαίνει αναπόφευκτα
στο φαύλο κύκλο των «επενδύσεων» σε νέα ομόλογα, στο χρηματιστήριο, για να
αντισταθμίσει τις απώλειες στα αποθεματικά, επιφέροντας νέες δραματικές
συνέπειες στη ρευστότητα. Ενα
Ταμείο - ΝΠΙΔ που δεν θα μπορεί να
εξασφαλίσει ούτε δικαιώματα, ούτε συντάξεις, μας φέρνει πιο κοντά στην
ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.
Επιπλέον, το ύψος των
συντάξεων, σύμφωνα με το νόμο 4052 του 2012 (άρθρο 42, παρ. 4), προσδιορίζεται με ενιαίο τρόπο στο ΕΤΕΑ και
στα ΝΠΙΔ. Τα εφάπαξ δίνονται και από τα ΝΠΙΔ με τις μειώσεις που προβλέπονται
από το σχετικό νόμο.
Τι επιβεβαιώνει η
πείρα
Το παράδειγμα του ΤΕΑΥΦΕ (Επικουρικό Ταμείο Φαρμακοϋπαλλήλων) είναι
χαρακτηριστικό. Η μετατροπή του σε ΝΠΙΔ - Επαγγελματικό Ταμείο συνοδεύτηκε
από μείωση συντάξεων που έφτασε περίπου στο 20% και κατάργηση όλων των παροχών
(π.χ. χαμηλότοκα δάνεια, παιδικές κατασκηνώσεις).
Μάλιστα, η πρώτη
αναλογιστική μελέτη (2012) προβλέπει ότι μέσα στη δεκαετία η μέση σύνταξη θα
πέσει στα 140 ευρώ, ενώ υπάρχουν αναλογιστικές μελέτες και για τα έτη 2013,
2014, που κατά πάσα πιθανότητα θα υποδείξουν νέες μειώσεις. Ακόμα, έχουμε κρούσματα
μετακύλισης εργοδοτικών οφειλών στους σφαλισμένους, ενώ ο χρόνος καταβολής
συντάξεων αυξήθηκε, αγγίζοντας τους 36 μήνες. Οσον αφορά τον κλάδο Πρόνοιας
(εφάπαξ), που και αυτός μετατράπηκε σε ΝΠΙΔ, καταβάλλει το εφάπαξ με την
προβλεπόμενη από το σχετικό νόμο μείωση, της τάξης του 64%.
Υπάρχει, εξάλλου, και η διεθνής εμπειρία, που δείχνει ότι οι εργαζόμενοι έχασαν
τρισεκατομμύρια ευρώ με τα Ταμεία αυτού του είδους. Υπάρχει η εμπειρία της
ENRON, όπου οι εργαζόμενοι έχασαν και τη δουλειά τους και όλες τις ασφαλιστικές
αποταμιεύσεις. Δεκάδες δισ. έχασαν τα Ταμεία αυτού του είδους στην Αγγλία και η
απάντηση της κυβέρνησης στις διαμαρτυρίες ήταν «εσείς επιλέξατε αυτή την ασφάλιση
και το ξέρατε τι κίνδυνοι υπήρχαν...». Αυτή είναι και η εμπειρία από τα 5-6
Επαγγελματικά Ταμεία που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα.
Τα στελέχη του παλιού και του νέου
αναδιαμορφούμενου κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ,
Αυτόνομη Παρέμβαση / ΜΕΤΑ) πρωτοστάτησαν στη μετατροπή Επικουρικών Ταμείων σε
ΝΠΙΔ, με κορυφαίο παράδειγμα
τον κλάδο του Φαρμάκου, όπου σε αγαστή συνεργασία με την τότε συγκυβέρνηση ΝΔ -
ΠΑΣΟΚ και με την εργοδοσία, παραμέρισαν τους εργαζόμενους και την κλαδική
Ομοσπονδία ΟΕΦΣΕΕ και δημιούργησαν το ΤΕΑΥΦΕ - ΝΠΙΔ.
Με τη στάση τους και
τη θέση τους έβαλαν εμπόδια στους αγώνες και διευκόλυναν την εφαρμογή των
αντιασφαλιστικών - αντεργατικών νόμων. Καλλιέργησαν και καλλιεργούν αυταπάτες
περί «εξαίρεσης» και αντιμετώπισης προβλημάτων μέσω «επαφών» με κυβερνητικούς
και άλλους παράγοντες. Τη λογική του «μικρότερου κακού».
Παρουσίασαν και παρουσιάζουν ως «επιτυχία» και
«σωτηρία» για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, τη μετατροπή
Επικουρικών Ταμείων σε δήθεν «αυτόνομα» και «αυτοδιαχειριζόμενα» ΝΠΙΔ, τη στιγμή που αυτή η εξέλιξη αποτελεί
στρατηγική επιλογή και ανάγκη για το μεγάλο κεφάλαιο και ως τέτοια προωθείται
από τις κυβερνήσεις του.
Η αναγκαιότητα του
άλλου δρόμου ανάπτυξης
Οι εργαζόμενοι, οι
συνταξιούχοι, οι βιοπαλαιστές ένα δρόμο έχουμε: Αγώνας, με συσπείρωση στο ΠΑΜΕ
και στις ταξικές δυνάμεις, για την αναπλήρωση των απωλειών μας.
Αυτό σημαίνει:
Κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. Κατάργηση όλων των
αντιασφαλιστικών νόμων. Να πληρώσει το κράτος και οι εργοδότες, που έχουν την
ευθύνη για τα ελλείμματα στα Επικουρικά Ταμεία. Επιστροφή όλων των λεηλατημένων
αποθεματικών στα Ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης.
Η δική μας προοπτική είναι: Ενα ενιαίο
υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής
Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των
λαϊκών αναγκών.
Διεκδικούμε αυτά που μάς ανήκουν. Η επιστήμη
και η τεχνολογία προσφέρουν εργαλεία για την παράταση της ζωής και τη βελτίωση
της ποιότητάς της. Να εξασφαλίζονται από τη νεαρή ηλικία καλύτερες προϋποθέσεις
ζωής. Να δουλεύουμε λιγότερο, σταθερά σε ημερήσια και εβδομαδιαία βάση, αφού σε
μικρότερο χρόνο παράγεται περισσότερος πλούτος. Να βγαίνουμε νωρίτερα στη
σύνταξη, αφού υπάρχει υπερεπάρκεια εργατικού δυναμικού και να απολαμβάνουμε
αξιοπρεπείς συντάξεις.
Αυτά σκοντάφτουν στον
καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που έχει μοναδικό κριτήριο την κερδοφορία. Γι'
αυτό προβάλλει η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με αλλαγή τάξης στην
εξουσία, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι τα κέρδη των
λίγων.
