Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Οι «κόκκινες γραμμές» και η διέξοδος για το λαό



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Σάββατο 21 Φλεβάρη 2015 - Κυριακή 22 Φλεβάρη 2015
Μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο τι είναι αυτό που συμβαίνει αυτό το διάστημα, ανάμεσα σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και Ευρωπαίους «εταίρους» όπως τούς χαρακτηρίζουν αστικά επιτελεία και κυβερνητικοί. Οσες περισσότερες είναι οι λεπτομέρειες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τόσο πιο καθαρά διαγράφεται και το ψηφιδωτό της λεγόμενης διαπραγμάτευσης, το για ποιον γίνεται, ποιον εξυπηρετεί και ποιος θα την πληρώσει. Τις προηγούμενες μέρες, αλλά και σήμερα, στον κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ υπάρχει πλούσιο ρεπορτάζ και αρθρογραφία για όλα αυτά.
Στην πραγματικότητα, ο λαός παρακολουθεί τη νέα συγκυβέρνηση που δείχνει ποια είναι τα στενά, για το λαό, όρια μιας αστικής διαχείρισης. Μιας πολιτικής που έρχεται εντός του αντιλαϊκού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης να υπηρετήσει, με άλλον τρόπο, την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή είναι και η ουσία της διαπραγμάτευσης. Βλέπει την κυβέρνηση να ζητά παράταση της δανειακής σύμβασης - μνημονίου και απλά να λέει ότι το 70% του μνημονίου είναι καλό και θα το τηρήσουμε και το υπόλοιπο 30% θα αντικατασταθεί με νέες αναδιαρθρώσεις με βάση τις συνταγές του ΟΟΣΑ. Διαπιστώνει ότι γνωστές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, στηρίζουν τη συγκυβέρνηση.
Πρέπει να θυμηθούμε τι έλεγαν στο λαό πριν από τις εκλογές οι σημερινοί κυβερνώντες. Οτι υπάρχει λύση μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να υπάρξει πολιτική σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ότι η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία, για να μετατραπεί η ΕΕ σε μια Ενωση των λαών. Οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση δεν αφορούν την ανακούφιση του λαού, αλλά την κατοχύρωση της διεκδίκησης του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων για περισσότερο κρατικό χρήμα που θα στηρίξει τις επενδύσεις τους.
Αλλες οι «κόκκινες γραμμές» για το λαό
Μπορεί, λοιπόν, ο λαός να γίνεται χειροκροτητής μιας τέτοιας πολιτικής;
Ο εργαζόμενος πρέπει να έχει και ελπίδα και αισιοδοξία. Αλλά το θέμα είναι να έχει ελπίδα στο δικό του αγώνα, στη συλλογική δράση, στη διεκδίκηση. Ο ρόλος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του συνδικαλιστικού κινήματος, όλων των εργαζομένων πρέπει να έχει χαρακτήρα πίεσης και διεκδίκησης.
Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν πολλά τα χρόνια της κρίσης. Μειώθηκαν μισθοί, μειώθηκαν μεροκάματα, μειώθηκαν επιδόματα, δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες. Και ο αγώνας του λαού σήμερα πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της ανάκτησης αυτών των απωλειών. Και με ενίσχυση μισθών, και με ενίσχυση δικαιωμάτων, και με κατάργηση όλων αυτών των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η διεκδίκηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, η πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Αυτές είναι οι πραγματικές «κόκκινες γραμμές» για τους εργαζόμενους.
Για παράδειγμα, ανάκτηση των απωλειών στο Ασφαλιστικό δεν είναι μόνο οι συντάξεις. Πρέπει οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν να ανοίξουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν προς όφελος των ιδιωτικών κλινικών. Να μην υπάρχει καμιά απολύτως πληρωμή για υπηρεσίες Υγείας. Να γίνουν προσλήψεις στα νοσοκομεία. Ασφαλιστικό, επίσης, είναι η προληπτική Υγεία μέσω των Κέντρων Υγείας. Οι συνθήκες Ασφάλειας και Υγείας στους τόπους δουλειάς.
Για παράδειγμα, ανάκτηση απωλειών είναι να επιστρέψουν πίσω τα αποθεματικά από τα «κουρέματα», από τα χρωστούμενα και τις φοροαπαλλαγές που είχε το μεγάλο κεφάλαιο. Να πληρώσουν αυτοί που βούλιαξαν τα Ταμεία και όχι τα έσοδα για το ασφαλιστικό σύστημα να προέλθουν από το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου όπως εξαγγέλλουν, αφού, όπως φαίνεται, το ΤΑΙΠΕΔ παραμένει.
Για παράδειγμα, ανάκτηση απωλειών για τους ανέργους και η ανακούφισή τους είναι η πάλη για πλήρη κάλυψη και επιδότηση όλων των ανέργων, με αύξηση και χρονική επέκταση του επιδόματος για όσο διαρκεί η ανεργία. Ο αγώνας για κατάργηση της απαράδεκτης κατάστασης με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και τα δουλεμπορικά γραφεία.
Αλλο παράδειγμα: Κάλυψη των απωλειών στα μισθολογικά εκτός από τον κατώτατο μισθό, είναι ο αγώνας και διεκδίκηση για να επανέλθουν δικαιώματα που καταργήθηκαν όπως π.χ. αποζημιώσεις, επιδόματα, ασφαλιστικά δικαιώματα, για τις απολύσεις, αποζημιώσεις κ.λπ.
Ομως, οι εξελίξεις τρέχουν, η παραγωγή αναπτύσσεται παρ' όλη την κρίση, οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες διευρύνονται, εξελίσσονται, οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιοριστούν στη διεκδίκηση του βιοτικού επίπεδου όπως ήταν πριν από 5 χρόνια, όπου και τότε υπήρχαν απώλειες σημαντικές σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Οπου και τότε η ψαλίδα ανάμεσα στο τι παράγουν οι εργαζόμενοι, τι καρπώνεται το κεφάλαιο και τι έπαιρναν οι ίδιοι όλο και μεγάλωνε. Η πάλη για ανάκτηση απωλειών πρέπει να συνδυαστεί με την πάλη για διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Ποια είναι η διέξοδος για το λαό
Δεν πρέπει να ανεχτεί τέτοια κατάσταση ο λαός. Να διαπραγματεύονται και να παζαρεύουν κάποιοι την ίδια του τη ζωή και τις ανάγκες του, μέσα στο πλαίσιο της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής και να τις φέρνουν έτσι στα μέτρα των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Πρέπει, λοιπόν, ο λαός να δει ποιο είναι το πραγματικό ζήτημα. Γιατί αποδεικνύεται - αν και δεν συνειδητοποιείται μαζικά από τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα - ότι διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να υπάρξει ούτε με εναλλαγές αστικών διακυβερνήσεων, ούτε με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει ο λαός ποια εξουσία μπορεί πραγματικά να ανοίξει το δρόμο για να μπορεί να ζει ο λαός με δουλειά και προκοπή, να καλύπτει το σύνολο των αναγκών του, να μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του και να έχουν μέλλον. Να απολαμβάνει τελικά τους κόπους του, τις θυσίες του, ο ίδιος και όχι τα παράσιτα - οι καπιταλιστές.
Μια τέτοια εργατική - λαϊκή εξουσία που θα είναι αποτέλεσμα της ανατρεπτικής πάλης της λαϊκής συμμαχίας, στηριγμένης σε εργατικούς - λαϊκούς θεσμούς και όχι στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Θα φτιαχτεί έτσι ένα νέο κράτος που θα λειτουργεί για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και θα στηρίζεται στη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η εξουσία το πρώτο, το άμεσο, που θα κάνει είναι να ξηλώσει όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο όλων των αντιλαϊκών νόμων και ρυθμίσεων των προηγούμενων χρόνων και όχι μόνο της τελευταίας πενταετίας. Θα αρθούν τα στενά όρια που βάζει η υπεράσπιση των κερδών των μονοπωλίων, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων στην ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Για να ανοίξει ο δρόμος όχι μόνο για την άμεση ανάκτηση όλων των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, των απωλειών σε εισόδημα της περιόδου της κρίσης και τη διεύρυνσή τους με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (ιδιωτικών και κρατικών) που θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που θα λειτουργεί με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Η νέα εξουσία δεν θα έχει ως στόχο να ξαναμοιράσει την πίτα των ιδιωτικοποιήσεων, ούτε να βρει νέες μορφές συμπράξεων κρατικού - ιδιωτικού τομέα. Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας θα συμβάλει στην αναδιοργάνωση συνολικά των παραγωγικών κλάδων, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για την ισόμετρη ανάπτυξη με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Αμεσα θα υπάρξει αποδέσμευση της χώρας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, ακύρωση όλων των αντιλαϊκών δεσμεύσεων της χώρας και όχι διαπραγμάτευση εντός αυτών των δεσμεύσεων που οδηγούν σε νέα σφαγή. Αυτή η εξουσία θα συνάψει διμερείς σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη και δεν θα διεκδικεί ρόλο «γεφυροποιού» μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Δεν θα διαλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στο πλαίσιο της διεθνούς ενδοϊμπεριαλιστικούς αντιπαράθεσης. Θα αποδεσμεύσει τη χώρα από το ΝΑΤΟ και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και δεν θα διεκδικεί ρόλο στο εσωτερικό τους. Δεν θα παίζει, δηλαδή, με τη φωτιά μέσα στη φωλιά του λύκου. Αυτονόητα, θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος που δεν το δημιούργησε ο λαός και δεν θα διαπραγματευτεί τον τρόπο που θα το πληρώσει ο λαός.
***
Αυτός είναι ο πραγματικός δρόμος υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας για το λαό και τους εργαζόμενους, η πραγματική σύγκρουση και ρήξη. Δρόμος που καμιά κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να ακολουθήσει. Δρόμος που ο λαός μας θα τον επιβάλει - δεν θα τον διαπραγματευτεί - κατακτώντας τη δύναμη και την αυτοπεποίθησή του μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Κ. Πασ.